Vilanella zimowa

[Gloinnen]

Pragnę skryć się w tym wierszu; niemożliwy powrót,
bo zabrakło mi siły, aby powstać z kolan.
Niech więc noc jak najszybciej zamknie trumnę z lodu,

dławiąc z sykiem płomienie, skoro nie chce pomóc
w najtrudniejszych godzinach. Czeka druga strona,
głupie żądze wnet zgasną; po co teraz powrót?

Lekko krążę wśród planet, chwytam sny bez domów,
ziemia znika ze wspomnień; prędzej, dalej w otchłań!
podczas gdy sztywne ciało wchłania trumna z lodu.

Wieczność czule kołysze obolały rozum,
Ufam śmierci jak siostrze i nie zdradzą słowa
żadnych zbędnych tajemnic. Minął czas na powrót.

Obłęd jest moim światem; krzyk jak srebrne opium
w myśli wlewa iluzje, ale nikt nie woła.
Darmo łzy chcą roztopić wieko trumny z lodu.

Miałeś takie życzenie – daję święty spokój,
będzie lepiej. Niedługo śniegi zmyje wiosna,
wtedy wszystko przepadnie; choć się marzył powrót,
już nie znajdziesz miłości ani trumny z lodu.


____________________
Glo.