puszczone z dymem

[Gruszka]

stygnięcie

od iskry do pogorzeliska
trzeba strawić

potem dmuchać na zimne
i niecić nowe

w surowych klimatach
hestie przymarzają
do kominków

[Stella]

Doskonały wiersz! Pierwszorzędne metafory. Pointa rzuca na kolana. Osobiście jestem Ci bardzo wdzięczna, że stworzyłaś tę poezję i że mogłam ją przeczytać i przejrzeć się w tym jakże krystalicznie wyrazistym i oryginalnym zwierciadle.

[Gruszka]

Stello, aż nie wiem co odpowiedzieć...
Dziękuję ja - Tobie...

[elka]

Uwielbiam oszczędność słowa, w połączeniu, z dużo mówiącą treścią. To moje klimaty.

Masz tu, w nagrodę

Pozdrawiam.elka.

[Stella]

Dla mnie to jest wspaniała poezja. Myślę, że jesteś świadoma, choć w części, swojego talentu. Masz dar nazywania rzeczy zwyczajnych w sposób nietuzinkowy, zgrabny, a wręcz odkrywczy. Wiadomo, że nikt nie pisze samych cudownych i genialnych utworów, ale powinny mieć jakiś w miarę wyrównany poziom, najlepiej, jeśli posiadają też rozpoznawalny styl, charakter.
Nie wszystkie elementy Twojej twórczości mnie porywają, tak, jak ten wiersz, jednak wrodzonej lekkości pisania i bezsprzecznej literackiej wrażliwosci nie sposób Ci odmówić.
Cieszę się, że tu jesteś i że dzielisz się również ze mną tym, co piszesz

[Gruszka]

elka, stella - nie wiem jak dziekować

[Stella]

[alchemik]

Podpisuję się.
Na chwilę zatrzymały mnie te hestie, bo często myślę mitologicznie.
Przez moment mi się pojawiły jako hostie, na co zareagowałem uniesieniem brwi.
Ale to biedne opiekunki ogniska domowego jednak.
Wiadomo lubią ciepło, same z ciepłej Hellady, trzymają się ognia, a na biegunie zimnica taka, że nosy do nosów w odwiecznym pocałunku Eskimosów przymarzają. A co dopiero Hestie.
Tylko, że nie do kominków a lamp tranowych, co na jedno wychodzi.

Rzeczywiście pięknie.

[Gruszka]

Jurek, dzięki

[zingara]

Świetny:)