pamiętniki Chaca

[tetu]

Podobają mi się obrazy w tym wierszu.
W ciekawy sposób przedstawiłeś nieokiełznaną naturę peela, wędrowca, (który gdzieś tam sobie cichutko tęskni za bratnią duszą) z nieprzewidywalnym żywiołem jakim jest woda.
Z uwagi na to kim był Chac (zwłaszcza, że przypisywano mu także cechy ludzkie takie jak pragnienia, rozładowane emocji itd) fajnie zestawiłeś ze sobą niektóre elementy przyrody odzwierciedlające to co czuje peel - włóczęga.
Wplątując w tenże klimat współczesne ballady przemyciłeś ducha Chaca.
Pomimo tęsknoty Twój bohater ciut ironizuje

a na co komu zamki wszelakie
kiedy otwarte plaże malują się złoconym firmamentem
świtu właśnie

( tam, o świcie peel wykopał swój dół) czy aby na pewno tęskni za stabilizacją? Może. Na pewno toczy jakąś wojnę/walkę sam ze sobą. Dla mnie to jednak obieżyświat. Ceni przestrzeń, piękno i wolność. Kopie doły tam, gdzie chce przystanąć, zamyślić się. Świadomie wybrał taka drogę.
Fajnie, że mogłam się zagłębić, wrócić do mitologii Majów. Ciekawa podróż, uwspółcześniona.
Odrobinę wyhamował mnie początek dół - słów i to:

i kilka słów zbędnych

tu raczej zmieniłabym szyk "i kilka zbędnych słów" ale chyba rym uwydatniłby się jeszcze bardziej, sama już nie wiem, tak sobie głośno myślę:)

Niepokojący to tekst.

Fakt, ale kto powiedział że będzie łatwo.
Każdym z nas targają różne niepokoje, wybory.
Pomimo wszystko trzeba zdecydować i żyć w zgodzie z własnym ego. Niektórych ptaków nie da się oswoić.

[mawo]

Obrazowy, pełen emocji wiersz.
Jednak podoba mi się nie tylko tekst, ale też interpretacje eki (bardzo poetycka) i tetu.

[tetu]

i jeszcze jedno Miro
pierwszy wers zapisałabym

"o świcie wykopałem dół" nie świtem

[biegnąca po fali]

i jeszcze jedno Miro
pierwszy wers zapisałabym

"o świcie wykopałem dół" nie świtem

To samo mówiłam. I nic. Jak grochem o ścianę.

[Gorgiasz]

To samo mówiłam. I nic. Jak grochem o ścianę.

Niekoniecznie. Po pierwsze w poezji tego rodzaju pozorne niezgodności ze sztywnymi regułami są jak najbardziej do przyjęcia. A po drugie - i ważniejsze jak sądzę - podejrzewam (może się mylę), że nie o taką interpretację autorowi chodziło. Dół nie został wykopany "o świcie", nie chodzi tutaj w pierwszym rzędzie o określenie pory dnia, lecz - jeśli można to tak określić - o wskazanie sposobu i narzędzia wykonywanej czynności. Dół można wykopać koparką albo łopatą, ale można i świtem. To jest poezja, a nie dziennik budowy.
Przynajmniej tak to rozumiem.

[tetu]

Oczywiście że nie chodzi o to by brać wszystko na sztywno. Zanim napisałam co napisałam długo się nad tym zastanawiałam, ale nijak kopanie tym świtem (jako narzędziem) mi tu nie pasuje, ale może zbyt płytko się zagłębiłam, pomyślę jeszcze. Czasami potrzebne jest inne spojrzenie.

[biegnąca po fali]

To jest poezja, a nie dziennik budowy.
Przynajmniej tak to rozumiem.

Na to nie wpadłam.

[mirek13]

Świtem (w wieku lat osiemnastu jako nastolatek) wykopałem dół (podjąłem złe decyzje)
pasujące do mnie ( młodziak, choć nie zmądrzałem) i słowa (zawsze waga słów - poezja, proza, cokolwiek)
Czasy są dziwne. Niby poprawne.
A czas weryfikuje. O czymś marzysz. Budujesz zamki (marzenia) i zostają weryfikowane.
Pytasz, po co? Nie wiem. Jest pięknie (złoty firmament i złocą się plaże), a Ty masz kanał.
Tytuł: Boże jakikolwiek. Zlituj się (jak to Bóg - powinien być empatyczny) i ześlij wielki deszcz.
Oczyść.
Nasz Bóg jest od wszystkiego. Czyli od niczego.
A Chac...?
Dzięki

[biegnąca po fali]

No dobrze już, dobrze. Zrozumiałam.

[mirek13]

Baja bongo.