W końcu wracamy do miejsc, gdzie niebo częściej spada...

[Meltemi]

W końcu wracamy do miejsc,
gdzie niebo
częściej spada na głowy

Nie warto nic zmieniać. Kadr zabliźnił łąkę
po bezatym marcu, sirocco wyczesuje myśli z zimy.
W prostokątach San Marco cumują gwar i gołębie.
Pasiasty t-shirt rozdziela kijem fale. Wiesz, że można

wydłubywać krople z ciepłolubnych chmur? Odeślemy kartkę.
Karbidowa lampka, znowu nas zawiśli. Migocze coś swojego:
opasłe brzuchy pszczół zastygłe w musztardówkach,
wygięte jak Rialto kwitnące parasolki.

Z cyklu: Piąta pora miasta

[Alek Osiński]

[eka]

Czysta poezja.
Szacun za te obrazy i klimat.

[Meltemi]

Dzięki za czytanie

[Ava]

Pięknie opisane. Zaczytałam się...