support

[witka]

świat jest za duży, nawet Pan Bóg w tiarze niewidce jakby nie dawał rady
go upilnować, wieńców laurowych, dwóch końców kłopotów.

wczoraj trzymałem śnieg w ręce, jakbym przeprowadzał sam siebie,
w niepotwierdzone nieznane, schodzę z wiatru we włosach,

który wypychał przed strach, że nie uniosę cienia.
kąt odbicia światła okręcał wokół najważniejszych chwytnych palców,

zadawał istnienie za drabiny oczu. od spodu gwoździe wbite w żłób
żeby było widać, że mam w nadmiarze, to do czego inny nie ma prawa.

[eka]

wczoraj trzymałem śnieg w ręce, jakbym przeprowadzał sam siebie,
w niepotwierdzone nieznane, schodził z wiatru we włosach,

który wypychał przed strach, że nie uniosę cienia.

Mam zagwozdkę od schodził z wiatru... śnieg czy wiatr wypychał przed strach?
Bardzo skomplikowana składnia cytowanego fragmentu.

Ale ogólnie mocny wiersz, najbardziej mi przyległe dwa pierwsze i ostatni wers.

I drobiazg:

od spodu gwoż[ź]dzie wbite w żłób

[witka]

wiatr, ale chyba pojawia się potrzeba innej transmisji

no mam, schodzę z wiatru

[eka]

Chyba lepiej.

[witka]

Mam taki problem, gdybym na pisanie poświęcał trzecią cześć czasu przegranego w karty na kurniku.

[eka]

Kurniku?

[witka]

portal z grami, kartami, szachami, dominem itp.

[eka]

Gdybym była hakerem, to zablokowałabym Ci go na zawsze : )
Ale w końcu gimnastykę kory uprawiasz, wierszom też służy.