Wiosna

[Janusz Wolański]

Wiosna

wiatr balsamuje korę po zimie
wiosną drzewa w odruchu prostują
ramiona wyciągają odrętwiałe kończyny
ku promieniom jak dziecko do matki

obserwując metamorfozę przyrody
zastanawiam się która to będzie z kolei miłość
jak po wiosennej burzy małe bajorko
oddzielając rozsądek od taplania się w błocie

a resztek szlamu wyschniętego strzepywać z powiek
choć nie czuję w tym związku przyczynowo-skutkowego
i potrzeby drogi na skróty i poznawanie terenu
o zachodzie słońca i brzasku anemii

tych samych epizodów na fotografiach z albumu
sceptycznie jednak obieram smród arterii
twardy grunt pod nogami i samotność

co roku wiosenne porządki
szamotaninę pijaczków pod sklepem
z świeżą trawą kiełkują nowi umarli


aby do wiosny

[eka]

Przydałaby się interpunkcja, bo przerzutni tu sporo i brak rytmu.
Są liryczne obrazy, ale i spory dystans nie tylko do miłości, niewesołe przewidywania, rezygnacja.
Smutny przekaz i trudny w czytaniu. O wiośnie nietypowo.
Pozdrawiam.

[Stella]

Jak dla mnie doskonały wiersz. Dziś tak dobrze do mnie trafia. W drugą strofę wbijam się pazurami i zabieram.
Dziękuję.

[Ava]

a resztek szlamu wyschniętego strzepywać z powiek
choć nie czuję w tym związku przyczynowo-skutkowego
i potrzeby drogi na skróty i poznawanie terenu
o zachodzie słońca i brzasku anemii

Mnie też się podoba i ci kiełkujacy umarli...
ale w tej strofie potykam sie o pierwszy wers, który nie łączy mi się ani z poprzednim, ani z następnym.
Pozdrawiam wiosennie Januszu

[Janusz Wolański]

dziękuje za comety

[Marcin Sztelak]

Bardzo ciekawy i przewrotny obraz wiosny, ale faktycznie przydałaby się interpunkcja.

Pozdrawiam.

[Janusz Wolański]

możliwe że by się przydały ale przerzutnie są i przejścia więc nie ma problemu z czytaniem )))))) do następnego
PS nie używam interpunkcji ok 2 lat )))))

[Janusz Wolański]

Wiosna

wiatr balsamuje korę, po zimie
wiosną drzewa, w odruchu prostują
ramiona, wyciągają odrętwiałe kończyny
ku promieniom, jak dziecko do matki

obserwując, metamorfozę przyrody
zastanawiam się, która to będzie z kolei miłość
jak po wiosennej burzy, małe bajorko
oddzielając rozsądek, od taplania się w błocie

a resztek szlamu, wyschniętego strzepywać z powiek,
choć nie czuję, w tym związku przyczynowo-skutkowego
i potrzeby drogi, na skróty i poznawanie terenu
o zachodzie słońca i brzasku anemii

tych samych epizodów, na fotografiach z albumu
sceptycznie, jednak obieram smród arterii
twardy grunt pod nogami i samotność

jak co roku wiosenne porządki
szamotaninę pijaczków pod sklepem
ze świeżą trawą, kiełkują nowi umarli



z przecinkami ))))

[jaguar]

Janusz!
To się nazywa progres. Napisałeś fantastyczny wiersz. Nie zmieniaj niczego. Wiersz jest Twoj i uznanie dla Ciebie.

[Janusz Wolański]

dziękuje serdecznie pozdrawiam i życzę uśmiechu Basiu i zdrowia dla całej rodziny i oczywiście dla Ciebie