Zamulony brzeg

[mirek13]

Podobno niedopracowany. Jak ja, ale lubię niedopracowanego, ja. I faktycznie zaniżyłem koszty






Jest noc.
Tłusta i gruba, ale taką lubię. Rembrandtowska Saskia.
Pełna zmysłowych gwiazd, majaczeń, pierdnięć z sąsiednich łóżek i ukochanej delirki.
Jest.
To ona obejmuje mnie aksamitnymi ramionami, szepcząc:
- Witaj najdroższy. Cały nieboskłon jest twój. Tylko umrzyj nareszcie.
- A ja nie chcę – jeszcze,
dotykiem przemykać przez groźne kaniony
całkiem skończony.
- Jutro też jest dzień – wyszeptała Scarlett.
- O'kay.

Jak smakuje rudy kosmyk?
Gdzieś pomiędzy imbirem, goździkami i piżmem.
Okropnie, bardzo, dużo, strasznie.
Właśnie,
ona zajmuje się mną na dole, a ja ssam to zjawisko rdzawe i myślę:
Jesteś prawdziwa. Masz zielone oczy, piegi na ramionach...
niech skonam, ale
wcale nie jesteś i wreszcie
śpisz na mych udach
/zmęczona dziewucha/

- Kocham cię, Red.
- Trzeba ciąć, Mojro.
- Ile?
- Funfzig ojro, a to na twych udach
to ułuda
bowiem było cymbalistów wielu,
ale żaden nie śmiał zagrać
głupio
przy Są..ju

[biegnąca po fali]

"Zamulony brzeg" w okruchach? No nie wiem

To jest piękne, Mirku. Magiczne i... włazi pod skórę.

[tabakiera]

Już pisałam o nim i wtedy dziwiłam się, że w prozie.
Człowiek chce dopłynąć do brzegu. Wzniosłego (być może) celu. To niełatwe, gdy on zamulony. Prycza to kiepski statek, a statki być może porozrzucane we wspólnej kajucie, borucie.
Tęsknota za pięknem i zmysłowość wśród spoconych ciał.
Majaczy się, oj, majaczy!

[mirek13]

Któraś z pań drapała pazurami po zamulonym brzegu?
Kiedy ostatnim dechem dobijasz do niego, a on śliski i mówi "spadaj w głębinę"?
Majaczy, Dorka.
Niepięknie, Ewa.

[Halmar]

.

[biegnąca po fali]

Halmar, nie znasz mojej interpretacji, wiec może nie oceniaj. Ok?
Napisałam, że piękne i tego się trzymajmy. Co miałam na myśli,
to chyba oczywiste.

[Halmar]

.

[tabakiera]

O jaki harem chodzi?

[Halmar]

.

[tabakiera]

A, ja nie ze dwora, ja od Krakusów zapożyczam pole na tę okoliczność.