to nie miała być modlitwa

[coobus]

ojcze mój
któryś jest w ziemi
odgrodzony metrową warstwą czasu
przechowuję imię twoje
podpieram kurczącą się pamięć
zapisem metalowej tabliczki doczepionej do krzyża
pod którym spoczywa miałkie w dotyku truchło
rozkładającego się gniewu

bo ten nasz chleb powszedni...
jakoś sobie radziliśmy
matka szorstką miotłą drapała chodniki
prała ludziom bieliznę

my przekazywaliśmy sobie znoszone buty
bo dorastaliśmy szybko i przedwcześnie
ale skąd miałbyś o tym wiedzieć
my nie pytaliśmy o ciebie
ty nie pytałeś o nas

wiem że nawet teraz
gdy jej skóra zmieniła się w pergamin
a kręgosłup zapłakał jak wierzba
skłonna byłaby wyszeptać
odpuść nam nasze winy,
jako i my odpuszczamy
ale ja nie wiem co miałbyś nam odpuścić
i nie chcę

poza zniczem spinającym życie ze śmiercią
jedyną klamrą ubogiego cyklu naszych spotkań
mam dla ciebie jeszcze tylko słowo

amen

[tetu]

Jestem pod ogromnym wrażeniem.To przepiękny, niesamowicie smutny wiersz i boli jak cholera.
Prawdziwy, pełen żalu, bólu, pretensji i obojętności. Pomimo kurczącej się pamięci i warstwy czasu, tego się nie da zapomnieć.
Napakowałeś tu tyle emocji, że siem* ogromnie wzruszyłam. Zabieram do ulubionych jeśli pozwolisz.

[eka]

To nie jest... taki był plan.
To nie miała... a wyszło tak, pewnie dzięki Jej Interwencji.
Nie wolno interpretować takich wierszy.
Masz ogromną siłę rażenia i wzruszania.

[tabakiera]

Byłam, czytałam.
Jeśli miałabym się czepiać, to trochę ilość zaimków mi zgrzyta, choć może to być celowe - podkreślenie oddalenia - "ty" to nie "my", nie jesteś i nie byłeś częścią rodziny.

Treść poruszająca i do bólu szczera.

[em_]

Wiersz robi wrażenie,
daje się odczuć.
Pięknie

[Napoleon North]

Wiersz nie moja bajka ale myślę że przedzierzgnę przez niego.

[Gajka]

Tak piszą tylko POECI.
Bardzo piękny i mądry wiersz.
Brawo Coobi

[Gorgiasz]

Nie wolno interpretować takich wierszy.

Właśnie tak.

Więc tylko:

[coobus]

Ważna to dla mnie sprawa, że wiersz dociera do odbiorcy. Że udaje mu się osiągnąć zrozumienie i odpowiednią dawkę empatii. Dziękuję za komentarze i czytanie. I za docenienie go głosami w plebiscycie.

[Stella]

Jakżeby miał nie dotrzeć, skoro to taki piękny, bezpretensjonalny, a jakże mistrzowsko napisany wiersz.