Między ścianami

[Stella]

no to cudnie
lubię je

[EdwardSkwarcan]

Dla Asa. Zmieniały się smaki i gusty. W czym gorszy dopełniacz od mianownika?
To pytanie z ciekawości.
Czekam na odpowiedź, bo nikt nie jest wyrocznią w poezji.
Zawsze łamano kanony.
Stelli: lubię Twoją przewrotność w tekstach, bo białe staje się czarne.
Myślałem i nie potrafiłem Cię rozszyfrować.

[AS...]

ależ, zacny Edwardzie
przed miłośnikami dopełniaczy bramy do kariery są szeroko otwarte:
mogą bez trudu zostać posłami, senatorami, albo kaznodziejami;
na tych, którzy się nie załapią, czekają intratne posady w reklamie...
nie każdy musi być poetą;
mówisz o łamaniu kanonów i jesteś w sprzeczności z samym sobą:
bo to właśnie stosowanie dopełniaczy stało się kanonem,
zwłaszcza dla początkujących i miernych poetów;
może dlatego stały się passe;
nawet w literaturze anglojęzycznej;
a tak się składa, że w języku angielskim istnieje tylko jeden przypadek,
pech chce: dopełniacz
jeżeli sądzisz, że w poezji amerykańskiej albo angielskiej roi się od dopełniaczy,
to jesteś w grubym błędzie;
przekonaj się sam, bo ja oczywiście wyrocznią nie jestem;
pozdrowienia;

[tabakiera]

Masz powtórzone "chciały, chcę".
Wprawdzie w sporej odległości, ale wolałabym tego uniknąć.
Wystarczy zmienić na: "by tańczyć sama".

[pan_ruina]

Świetnie utkałaś tu miejski klimat. Dobre pisanie:)

[Stella]

dzięki serdeczne

[lczerwosz]

nie mogę spacerować nocami sama
stare puste kamienice wciągają mnie
przez popękane usta do ciemnych bram

jeszcze by chciały poczuć w sobie puls
a dozorcy przychodzą zbyt rzadko
i dzwonki tramwajów takie odległe

wiedzą że ja słyszę to
co już jest głuche
co spróchniało w ziemi
lub gna po granice dwóch światów

spiralnie skręcone schody i spocone rury
między ścianami
poukładane jak historyczne książki

przez okna sączy się latarniany swing

wychodzę
chcę zatańczyć na powietrzu

[Stella]

Leszku, Stella docenia, ale niepokorna to sztuka

Ed, poczytam to sobie za komplement dzięki serdeczne

[tetu]

Podoba mi się ta historia. Stare kamienice, pomimo ciężkiego klimatu mają swój urok i magię, ale emanują też szarością i smutkiem. Zwłaszcza te nieodrestaurowane. Twoja peelka Stello pełna żywiołowości i ciekawości prowadzi nas tymi krętymi schodami byśmy przez chwile poczuli ten niepowtarzalny czar. Z przyjemnością przeczytałam i powłóczyłam się razem z Twoją bohaterką, pozdrawiam.

[Stella]

serdecznie dziękuję za ten przepiękny komentarz