lirycznie już było

[biegnąca po fali]

swobodny spadek
gdy ręce zajęte podtrzymywaniem złudzeń

zamiast wzruszyć kamień
burza przeszła bokiem
znów rozeszło się po kościach

tylko palce coraz bardziej drętwieją
i głód jakby większy

[Mchuszmer]

"migają przed oczami mijane kondygnacje okna" - a może bez "mijane"?

Nie powiem, że to zły wiersz, pomysł wygląda nieźle, choć prosty (tzn czytam, że pl, narażony na upadek przez złudzenia, po kolei te złudzenia traci).
Chociaż nie zachwyciło i mnie tam, Ewa, do przekonania trafiają głównie dwa pierwsze wersy, całość odbieram bardziej jak szkic; nie zatrzymała sformułowaniami, zakończenie zwłaszcza.
No wiem, "lirycznie już było", więc - tylko do formy odnosząc - liryzm w pozornym jego braku, ale i tu każdy trochę inne ma oczekiwania, heh. Pozdrówka.

[mirek13]

Się z Szymkiem trudno nie zgodzić.
Gdzieś metaforycznie odpłynęłaś z tą glebą.
I nie migaj w mijanych.

[biegnąca po fali]

Ok. Rozumiem. Spróbuję napisać to od nowa. W oparciu o początek.
Może. Dzięki, panowie:)

[Alek Osiński]

Hmmm, czy mi się wydaje, Ewo, czy nie,
że kiedy pierwszy raz czytałem ten wiersz,
był on wyraźnie inny?

Ta wersja chyba "płynniejsza",
ale szkoda mi jednego dwuwersu,
który wypadł, a najbardziej mi się,
jak pamiętam, z całego wiersza podobał:)

[Stella]

Podoba mi się. Złudzenia. Karmimy się nimi, ale to puste kalorie. Ładnie.

[alchemik]

Heh, puste kalorie.
Nie tuczą, a więc może swobodny spadek zamieni się w lot na wietrze.
Wiersz mi się podoba.
Poprzedniej wersji nie czytałem, więc nie mam porównania.
Ja tam idę prosto w burzę, bo lubię żywioły.
Oczywiście to niebezpieczne.
Może więc niech rozpływa się po kościach.
Byleby nie płynnym ołowiem.
Zbytnie obciążenie.
I trujący duszę metal.

Pozdrawiam

Jurek