Powstaniec

[mawo]

I w świat ruszył z młodszemi
I jak wszyscy, gdzieś zginął.
Wincenty Pol

wrzesień złocił kule czas
kołysał się na nitce babiego lata
i strużką krwi wsiąkał w ziemię

święty strach święte życie
wiele razy zamykał w twardą pięść
i dusił skargą aż oddech stał się lepki
a pamięć przeżarta reumatyzmem biała

po co
żeby zostać przy swojej
kości jak pies wylizać rany
przeciąć językiem świt

[eka]

Motto i pierwszy wers - kreślą tożsamość bohatera, dylematy podjętej decyzji.
Na tym tle wers ostatni jakby wzięty z zupełnie innej poetyki, totalnie niepasujący do poprzednio użytych językowych środków obrazowania.
I to mnie zatrzymało.
Pozdrawiam.

[mawo]

Dziękuję za słowo. Zdaję sobie sprawę, że ten tekst jest wbrew - modzie, gustom i zainteresowaniom. Jego bohater to powstaniec listopadowy na miesiąc przed ostatecznym upadkiem zrywu.

[Ania Ostrowska]

taki trochę staroświecki wiersz, w najlepszym tego słowa znaczeniu. Bardzo mocne, wyraziste słowa, które w innym złożeniu raziłyby patosem, tutaj tworzą spójny i wiarygodny obraz. Bez przenośni obraz namalowany, czytając Twój wiersz poczułam się jakbym stała przed nim w Galerii Narodowej.

[mawo]

Dzięki, Aniu.