uroczysko - spady

[alchemik]

Mam nadzieję, że masz więcej takich tekstów, które dojrzewają.

One dojrzewają tylko do powzięcia przez Ciebie decyzji, kłamczuszku.

Mówiłeś, że nie pisałeś wcześniej.

Świetny wiersz, gdzie i obraz i zaduma i beztroska pomieszana z przeczuciem końca.
Zapach wsi i jej ciepło domowe.

Oj dojrzały on, dojrzały.

Jurek

[Stella]

Z przyjemnością przeczytałam. Słusznie eka prawi- niezatajniaczony i to Twojej twórczości wychodzi na dobre.
Piękny klimat.

[Halmar]

Nostalgiczny, pachnący jesienią obraz. W tle wieś kresowa, wysiedlona... Lubię Twoje wspomnienia, Witka :)

[witka]

Jurek, u mnie żaden zapisany szkic nie ma (teraz już) więcej jak dwa lata.
Nie twierdzę, że nie pentelentało się to i owo pod ciemienien porowatym, ale nie w formie zapisanej.
Dziękuję za dobre słowo.

[tetu]

Jak mógł mi umknąć taki wyrazisty, ciekawy tekst! Dużo fajnych smakowitości i zestawień. Bardzo dojrzały.

[Lucile]

Witka,
już przy pierwszym czytaniu miałam nieodparte skojarzenie z akcją „Wisła”.
Pamiętam, jak przez mglę - w zamierzchłej przeszłości, kiedy jeszcze byłam ufną, ciekawską kilkuletnią dziewczynką - pewne wakacje na wsi, we wschodnich Beskidach. Nawet już nie pamiętam nazwy tej wsi. Ze znacznie starszą córką gospodarzy włóczyłam się po okolicy, łagodnych zboczach, porośniętych szorstką trawą (ona mówiła – no chodź, idziemy połazić po połoninach) - i szukałam rośliny, jaka mnie zachwyciła. dziewięćsił (carlina acaulis). Piękna, rozłożysta, nieco kłująca, tak ciekawie i jakoś zaczepnie spoglądała swoim, otoczonym srebrzystą rozetką, ciemnym okiem. Niezwykła i tajemnicza. Jednocześnie mocno osadzona w podłożu, wydawała się strażnikiem okolicy. Tak o niej pomyślałam, kiedy natknęłam się na ruiny, w zasadzie resztki fundamentów jakiegoś budynku. Zapytałam swojej przewodniczki co to, a ona tylko machnęła ręką i powiedziała: mama mówili, że tu kiedyś mieszkali jakieś Łemki, czy Bojki.

Witka, piękny i mądry ten wiersz, Gratuluję i nie ukrywam – zazdroszczę takiego pisania.

Serdeczności od

Lu cile

[witka]

To o mojej wsi ( prawda, z wysiedloną autochtońską ludnością, która wyjeżdzając popaliła część domostw).
O moim dzieciństwie, eksploracji dziko poprzerastanego pejzażu, nawet legeda się wplątała.
O kobietach mi bliskich, mamie, siostrach, ciotkach. Jedna z ciotek po pierwszym mężu nosiła nazwisko Bojko.
Dziękuję serdecznie.

[Mchuszmer]

Się powtórzę, Witko, ale naprawdę dobre, naturalne, bez nadmiernego zbicia, więc nie gubi obrazu. Ten wieloznaczny, ale i zatrzymuje szczegółem. Można się tu poruszać swobodnie, zobaczyć nawet kogoś fizycznie wracającego na stare; pielęgnowanie pamięci, może rozmyślania o szansach, stratach, wspominanie pary, którą rozłączyła śmierć na początku lub dojrzałym końcu; młodość, dawna witalność.
A może całość to jakaś refleksja o kobietach ogólnie, jakimś wzorcu z młodości, utrwalonym w podmiocie.
Charakterystyczne mięsiste brzmienie fraz.

[witka]

Dziękuję serdecznie.

[mawo]

Mnie też się podoba ten synestezyjny, zmysłowy obraz wsi