na niebie... bez granic

[alchemik]

śmigłe jerzyki kojarzą mi się raczej ze strzałą
kursorem na przestworzu

kolce mam ja
jeżyny
oraz moja róża

cały wysiłek wkładam w przeciąganie
granic
z obawy aby nie przekroczyć
ciężkie cholery jak brona
albo pług rozgarniający konstellacje

na asteroidzie
tymczasem

bezpiecznie skryty za strofami
w ażurowym
przecież pancernym
własnym

dopóki pędząc nie zagarnie
kometarnym warkoczem
nie dogoni przecinków kreślących
inkantacje wiosenne

a tu zapach
zaklęcia wspólnego dotyku
i wnętrze jej
wiersza

[Halmar]

Nie wypada komentować listów zakochanych

[Halmar]

Przepraszam, oczywiście rozumiem. Po prostu zazdroszczę i stąd ten cynizm. Bezsensowny zresztą. Bo wiersz bardzo udany. Prawdziwy, nieudawany, bez sztucznych środków, bez chemii syntetycznej... Moja zazdrość uzasadniona :)

[biegnąca po fali]

Jerzy...

[alchemik]

Tak, Ewo?
Słucham.

[biegnąca po fali]

No właśnie nie słuchasz i muszę zaczepiać Cię pod wierszami.
Zobaczy to Halmar i znowu będzie zazdrosna;)

[alchemik]

Aluzju poniał.

[biegnąca po fali]

I dobrze;)

[Halmar]

Bubu ;(

[Mchuszmer]

i wnętrze jej
wiersza
Hihi, Jerzy, no co Ty? Za mało na skandal :-) (jeśli inspiracja, to w miarę delikatna).
Swoją drogą, Ty to zawsze bardziej zbereźnie.
Wiersz, to się i komentuje; cóż, dla mnie dość "rwany" i przekombinowany, wybacz. Ale jednak czymś ujął - może tym szarpaniem się, próbując nie przekroczyć granic, może pogłosem Małego Księcia (róża, asteroida), którego uwielbiam, a który tu zdaje się właśnie pielęgnować swoje uczucia pod kloszem; schowany za wierszem, wyczekuje konkretnych sygnałów (heh, czy to tylko pulsar, czy komunikujące się inteligentne życie:-P).