Wylinka

[Marcin Sztelak]

Szur, szur, szur
— sepleniący szelest realizmu.
Wciąż wije się w ciemnych zakamarkach,
zmienia skóry.

Oślizgły, ale chłodny w dotyku,
aksamitny — językiem wybiera drogę
myślą.

I nie pomaga malowanie ciała
w ochronne wzory. Kolejne warstwy farby
łuszczą czas.

Upływa w sekwencjach zmian
pogody. A parasole dziurawe od podeszwy
do podszewki.

Lustra, zasnutego misterną siecią kłamstw.
Więc ucieczka przez zakrzywienie przestrzeni
korytarza. I tylko, uparcie, z tyłu głowy:

Szur, szur, szur.

[witka]

Lustra, zasnutego misterną siecią kłamstw - literatka

Prawie jak końcowy pojedynek w Wejściu smoka.