Szampan z papierówek

[Marcin Sztelak]

Przed podróżą zawijam kanapki
w łatwopalne rękopisy.
Z już nieistniejącego indeksu
filozofów, niepewnych bytu.

Walizki zjedzone przez myszy — rzeszoto,
rzeczy upycham w reklamówki,
które się nie rozłożą. W możliwym
do przyjęcia czasie.

Czekam na pociąg, spóźniony
o całe stulecie. Z nudów spożywając
alkohol — publicznie,
z nieżyjącym zawiadowcą.

Ten jednak nie chce odgwizdać początku.
Upodlony zasypiam w poczekalni,
ze mną inni podróżni. Też martwi.

Rano śniadanie, ale chleb przesiąknięty
mądrością. Oczywiście umiłowaną.
Więc toasty — za szczęśliwą, rychłą.

Ale nic z tego, ostatni skład odszedł,
na złomowisko.
Pora wracać, na szczęście dojrzałe
jabłka znów kuszą.

[witka]

Czasem cydr lepszy od Calvadosu.
Dobre zakończenie.

[tabakiera]

Zakończenie jakby optymistyczne.
Świadczące o tym, że podmiot liryczny jednak żyje.

[Ania Ostrowska]

Podróże w sobie chyba bardzo rzadko kończą się u celu, bo nieżyjący zawiadowca nie chce odgwizdać ani początku, ani nowego początku. W jakiś sposób ten wiersz zmusza mnie do złożenia broni, bo dotychczas zawsze irytowały mnie te Twoje dopowiedzenia po kropkach, uparcie towarzyszyło mi uczucie, że są pretensjonalne i upozowane, nawet jeśli wiersz był bezdyskusyjnie dobry. Tutaj jakoś przełknęłam je bez bólu. Pasują