doskonałość kuli

[Nula.Mychaan]

nowa wersja

ucichły litanie nie nauczyły
stąpania po wodzie

najwyżej

wpadałam po szyję w ciało
co jakiś czas ktoś wkładał
dłonie w otwarty bok sprawdzając
czy jestem prawdziwa

każdy dzień wsiąkał we mnie
pęczniałam od nadmiaru
bezsensownych zdarzeń by w końcu
rozpaść się na rozmiękłe grudki

nie złożę się w całość ani nie
stwardnieję na kształt orzecha
z nienadpsutym wnętrzem



stara wersja

doskonałość kuli

ucichły litanie mamrotane mantry
nie nauczyły mnie stąpania po wodzie

najwyżej

wpadałam po szyję w zdradliwe bagno
rozrywając ciało

co jakiś czas ktoś wkładał
dłonie w otwarty bok sprawdzając
czy jestem prawdziwa

każdy kolejny dzień wsiąkał we mnie
jak w gąbkę pęczniałam od nadmiaru
bezsensownych zdarzeń by w końcu
rozpaść się na rozmiękłe grudki

nie złożę się w całość ani nie
stwardnieję na kształt orzecha
z nienadpsutym wnętrzem

[witka]

przekrój

ucichły litanie nauczyły mnie
stąpania po wodzie święconej

najwyżej

wpadałam po szyję w ciało
co jakiś czas ktoś wkładał
dłonie w otwarty bok sprawdzając
czy jestem prawdziwa

wsiąkał we mnie
jak w gąbkę pęczniałam od nadmiaru
bezsensownych zdarzeń by w końcu
rozpaść się na rozmiękłe grudki

nie złożę się w całość ani nie
stwardnieję na kształt orzecha
z nienadpsutym wnętrzem

skłusowałem Twój wiersz - łaćznie z tytułem

[Nula.Mychaan]

Witka ten tytuł mi doskwierał, bo wydawał mi się miałki, ale Twojego- przekrój jakoś nie czuję, brałam pod uwagę jeszcze antymisterium,
Co do pierwszej strofki nie jestem przekonana do zmiany,
ta woda święcona mi nie pasuje, jest zbyt Twoja, ale na pewno warto ją okroić
natomiast zbicie dwóch następnych i okrojenie w pełni wyraża mój przekaz i jest tym o co mi chodziło,
dodaje wyrazu i głębi, wielkie dzięki
Jednym słowem pełna chirurgia i coś z tego będzie.
Tak to jest jak tekst swojego nie odleży by się wyklarował.
Dzięki Witka za kluskowanie

[tetu]

Pesymistyczny obrazek Aniu. Takie życie, niestety. Popełniamy błędy, wpadamy we własne sidła, nie potrafimy wybaczać, wojujemy, a co za tym wszystkim idzie, niesiemy na swoich barkach spory ciężar jak mitologiczny starzec, który niósł całą kulę ziemską.
Tytuł jak dla mnie przekorny, ponieważ tekst mówi o tym jak bardzo jesteśmy niedoskonali. Kula jako zmienność, sposób wyrażania doskonałości /niedoskonałości w którą uwikłany jest człowiek.
Dobry wiersz, bardzo. Zastanawiam się tylko nad ostatnim wersem i dookreśleniem "jak gąbka" no i może jeszcze te "mamrotane mantry", ale to takie moje dywagacje:) pozdrawiam.

Napisałam koment, a Ty pozmieniałaś

Dodano -- 12 lip 2017, 21:54 --

Dla mnie kula była spoko

[Nula.Mychaan]

Tetu więc wracam do poprzedniego tytułu, ale pewna go rzeczywiście nie byłam.
te mantry już wyrzuciłam, te nienadpsute wnętrze nawiązuje do tytułu, do doskonałości. bo sam orzech tej ,mocy nie ma.
Masz rację, że to dookreślenie gąbki jest zbyteczne.

Tetu dziękuję bardzo dobrze odczytałaś mój tekst


Bardzo Cię przepraszam za zmiany w trakcie pisania przez Ciebie komentarza

[lczerwosz]

wsiąkał we mnie

ktoś? Teraz to brzmi niepięknie, lepiej, gdy to czas wsiąkał - każdy dzień. Lepiej to dopisz z powrotem.

[Nula.Mychaan]

Leszku dziękuję, to było niedopatrzenie

[Marcin Sztelak]

Nowa wersja zdecydowanie lepsza. Smutny, bolesny wiersz.

Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Dziękuję Marcin, też mam teraz poczucie, ze jest zdecydowanie lepiej

[Alek Osiński]

Mi by chyba najbardziej pasował tytuł - skulona doskonałość,
bo ten Pil jakiś taki właśnie jest skulony w sobie, przeczuwa jedynie
doskonałość, która go przerasta i kusi jednocześnie.
Ciekawe czytanie:)