Ciocia Helena

[mawo]

Po raz pierwszy miała umrzeć przed narodzeniem,
w cieple oddechu, tam gdzie jedyną świątynią jest ciało,
które staje się początkiem i końcem wszystkiego.

Nie wypłynęła przez otwarte okno, przespała wojnę
pod pierzyną. Potem otworzył się świat, wysypała
samotność i oczy nabrały blasku.

Kusiła Helena ciałem, a ono głupie spływało potem. Głowa
pękała od wizji. Rzeczywistość w stu dwudziestu wersjach
kładła się do łóżka obok niej, teściowej i dwóch kruszynek.

Bóg nie oszczędził strachu pracowicie wrabianego w koronki
ani schizofrenii, która gnała piękne ciało przez ulice, by znieruchomieć
na kilka lat nad łóżkiem. Stamtąd przyszedł ostatni oddech.

[witka]

Prawie bardzo dobry wiersz.
Według mnie zasługuje na korekty.
W obecnej formie Pani Małgosiu też jest bardzo dobry.
Myślę, że gorący ze względu na bliskie relacje. może się nie ustał, nie odleżał.


Pozdrawiam

[AS...]

gratuluję

[Nula.Mychaan]

Bardzo mi się podoba, piękne frazowanie i nastrojowość, a poza tym bardzo obrazowy, a ja to bardzo lubię
Ten strach wrabiany w koronki, to fajna metafora
szydełkowanie pozwala się wyciszać i daje pozór panowania nad wszystkim,
takiego pozornego spokoju,nie wiem jak to nazwać,
ale to dobra metoda na stres i myślę, że na strach również

Bardzo udany wiersz

[biegnąca po fali]

przez lata/na kilka lat - tu mi zgrzytnęło

[mawo]

Pięknie dziękuję za opinie
Ewo, Masz rację. Dzięki

[Marcin Sztelak]

Piękny liryk, prawie że doskonały, bo te lata mimo wszystko się gryzą, może przez wiosny?

Pozdrawiam.

[mawo]

Oboje macie rację. Nie zauważyłam tego powtórzenia. Dzięki za zwrócenie uwagi.
Serdeczności

[W.M.Gordon]

Helena, Leokadia.....powtarzasz się dziewczyno

[mawo]

W jakim sensie powtarzasz?
To wiersze z cyklu "Portrety"