sensorium

[Nula.Mychaan]

pod korą rozpajęczona nieskończoność
wpisuje się tylko do encyklopedii niewiedzy

tymczasem
wrotycz żółci sierpniowe łąki
pachnie jesienią i za nic ma moje
skończone nieprawdy

poza jedną
- nieusuwalną niepełnością wymiarów
którą dla własnego dobra
po prostu bagatelizuje

Ewa pierwsza strofka właściwie budzi niepokój, pewnie przez tą rozpajęczoną nieskończoność( jaka piękna metafora), boję się pająków, więc mam bardzo niepokojące skojarzenia i do tego niewiedza, która też wywołuje niepokój.
Natomiast druga strofka uspokaja, jakby ta wrotycz mnie odurzyła i tak naprawdę te skończone nieprawdy, przestają być istotne. Dominuje przyroda i to chyba jest najważniejsze
Puenta jeszcze to podkreśla, pomimo wiedzy o własnej niepełności a raczej niedoskonałości. Bardzo klimatyczny i pięknie napisany. Tytuł pięknie wszystko otwiera i zamyka.

[eka]

Stąd też pewnie poczucie niedosytu, braku pełni. Sensorium jako suma percepcji i zmysłowości.

Bo to tak jest, im bardziej się perceptuje:), tym szybciej (w postępie geometrycznym) ma się świadomość swojej niewiedzy.
Dzięki, Tetu.

[eka]

pod korą rozpajęczona nieskończoność
wpisuje się tylko do encyklopedii niewiedzy

tymczasem
wrotycz żółci sierpniowe łąki
pachnie jesienią i za nic ma moje
skończone nieprawdy

poza jedną
- nieusuwalną niepełnością wymiarów
którą dla własnego dobra
po prostu bagatelizuje

Ewa pierwsza strofka właściwie budzi niepokój, pewnie przez tą rozpajęczoną nieskończoność( jaka piękna metafora), boję się pająków, więc mam bardzo niepokojące skojarzenia i do tego niewiedza, która też wywołuje niepokój.
Natomiast druga strofka uspokaja, jakby ta wrotycz mnie odurzyła i tak naprawdę te skończone nieprawdy, przestają być istotne. Dominuje przyroda i to chyba jest najważniejsze
Puenta jeszcze to podkreśla, pomimo wiedzy o własnej niepełności a raczej niedoskonałości. (...)

W punkt:)
Nie zawsze, ale najczęściej przyroda to najlepsze antidotum na stracone próby porządkowania swojego sensorium.
Dzięki, Nula.

[biegnąca po fali]

Troszkę mi zgrzyta to "tylko" w drugim wersie. Ale całość urzeka, Ewo. Czytam i jest mi dobrze z Twoimi wersami.
Tak cicho, spokojnie i gdzieś tam w środku godzę się z tym co nam pisane.

[eka]

Okey, dwa głosy przeciwko tylko
Usuwam.
Dzięki, Ewo, za podzielenie się odbiorem, cieszę się, że taki efekt twór wywarł.
Pozdrawiam.

[AS...]

wiesz zacna Eko
że wymiary to moje hobby...
i ostatnio dochodzę do wniosku, że my je postrzegamy
tylko nie przyjmujemy tego do wiadomości,
co zaskakująco zgadza się z Twoją puentą...

[eka]

Nigdy w pełność nie wejdziemy.
Dzięki, AS...

[lczerwosz]

pod korą rozpajęczona nieskończoność
wpisuje się do encyklopedii niewiedzy

Encyklopedia niewiedzy. Im więcej wiem, tym mniej wiem. Podobne do wiem, że nic nie wiem. Pokora. Jedynie.

którą dla własnego dobra
po prostu bagatelizuje

Ja lubię zasnąć w popołudniowym cieniu. Mniej rozumieć, więcej czuć.

[eka]

Im więcej wiem, tym mniej wiem.

No tak literalnie tego rozumieć nie należy:)
Im więcej wiem (a wiedza rzeczą dopełniającą sens życia), tym bardziej uświadamiam sobie o ilu to rzeczach nie mam bladego pojęcia.
Rośnie horyzont niewiedzy z przyczyny... nabywania wiedzy. Żaden jednak paradoks z prawa sformułowanego przez Sokratesa.

---------

Mniej rozumieć, więcej czuć.

a ja chciałabym w innej proporcji.

[witka]

poza jedną
- nie domykaniem
początków z mojej półprostej


wg mnie prościej i ileż permutacji