Podróż ku wieczności

[Toyer]

Wszyscy żyjemy między momentem a wiecznością
blask eterycznego dnia miesza się z egzystencjalną nocą
zagubione gwiazdy odbijają się w ślepych oczach
trzymając grzywę słońca jedziemy na oklep

czasem ciepłe promienie wskazują drogę
by ją potem znowu ukryć w kieszeni losu
szalony przewodnik kieruje w stronę światła
którego jeszcze nie widać na horyzoncie

czas i przestrzeń to dziecinna błahostka
kapryśna i nieczuła śmiejąca nam się w twarz
w krzywym zwierciadle odbija się przyszłość
tragikomiczna teatralna sztuka przeznaczenia

nie znamy siebie samych ziarenek zagubionych
posianych w jałowej glebie z nadzieją że
gdy już z nas coś wyrośnie
dojrzejemy do wieczności

[eka]

Hm... poza fragmentami, które przy czytaniu powodują reakcję: no ileż razy można o codzienności, że jest szara albo tęczach ukrytych w snach, albo koniecznie tajemniczej mgle etc. - są fajne frazy:

gwiazdy odbijają się w ślepych oczach
trzymając grzywę słońca jedziemy na oklep

szalony przewodnik kieruje w stronę światła

gdy już z nas coś wyrośnie
dojrzejemy do wieczności

Oby, oby, Toyer tak się stało, jak peel stwierdza:)
Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Co o wybranych fraz przez Ewę, to tez przykuły moją uwagę, ale całość jest moim zdaniem dość słaba,
Określenia,zagubione gwiazdy, tajemnicza mgła, niewidzialna tęcza są tak ograne w poezji, że te ładne frazy gubią swoją ostrość.
Sorrki, ale według mnie wiersz wymaga kapitalnego remontu.

[Marcin Sztelak]

Dobre momenty, jednak całość dość ograna, przetrawiona w poezji. Skróty by się zdały...

Pozdrawiam.

[Toyer]

Dziękuję za opinie:) Czyli zamieniając słabsze frazy na mocniejsze mógłbym uratować wiersz:D Jeszcze nad nim popracuję:)

Pozdrawiam

[Toyer]

Trochę pozmieniałem, jest coś lepiej?:)

[eka]

Lepiej, ale...

Hm, wiem, że nieco zmieniam treść, ale gdybym Twoje myśli miała przepisać, to chyba taki ich widzę kształt. Oczywiście, Toyer, zupełnie niezobowiązująco. Ot, moje widzenie.

między momentem a wiecznością
trzymając grzywę słońca
jedziemy na oklep jasną drogą

znikającą w kieszeni losu
tam szalony przewodnik kieruje w stronę
niewidocznego światła na horyzoncie

czas i przestrzeń to dziecinna błahostka
w krzywym zwierciadle
nieczuła i kapryśna przyszłość

tragikomiczna
teatralna sztuka ziarenek
posianych w jałowej glebie

z nadzieją że
gdy już z nas coś wyrośnie
dojrzejemy do wieczności

-------------
Pozdrawiam.

[eka]

Sorry, wyszedł mi bardzo suchy tekst, nie chcę usuwać propozycji, więc się kajam i zostawiam dla nauki, że nie zawsze oszczędność wychodzi na dobre.