Wiersz który pękł na pół

[point of view]

świat zachwiał się
gdy próbowałem wyciągnąć
największy pączek z misternie ułożonego
przez babcię stosu

właśnie wtedy
zaczęły spadać szklanki z kredensu
ulubiony kryształowy wazon cioci roztrzaskał się
na tysiące lśniących jak łzy drobin
może dlatego później tak często
widywałem wilgotne okruchy
wbite w policzki mamy

w innych domach też popękały szklanki
w niektórych nawet szyby w oknach
okazało się że mój pączek podpierał
żółwia na którym
sami wiecie

strofowany przez zdenerwowanych starszych
schowałem się w słomce do lemoniady

to był dzień w którym
przyszła do nas wojna

chyba po pączki

[Marcin Sztelak]

A może świat pękł na pół? Szczerze to trzy ostatnie wersy jak dla mnie są zbędne, więc czytam bez nich.

Pozdrawiam.

[lczerwosz]

cudna metafora w tytule i ...

nie ma na ten temat słowa, to Marcin dopisał, co na myśl może przyjść.
Moim zdanie strywializowałeś pomysł.

[point of view]

... czyli wg. Ciebie tytul nie ma powiazania z trescią i odwrotnie... hm...

[lczerwosz]

Tytuł to istny dramat, dla poety to załamanie całego świata, rozziew pomiędzy chcę a muszę. Albo pomiędzy muszę i muszę. Męczarnia i cierpienie. Ktoś, kto tego nie rozumie, wzrusza spokojnie ramionami.
A Ty piszesz o stłuczonym wazoniku i pączkach. Rozumiem, że siła woli spowodowała takie zawirowanie czasoprzestrzeni, że szyby pękały. Ale szkoda takich środków wyrazu na opis wielkiego łakomstwa.

[point of view]

... teraz już rozumiem w czym rzecz.

A co do tytułów uważam jak witka; tytuł pozwala skrócić wiersz co najmniej o jedna zwrotkę, przerzucić most pomiędzy znaczeniami zaprzęgając semantykę do roboty i to co zwykle czytelnik ma pomiędzy uszami.

[Nula.Mychaan]

Mi się podoba ten motyw tłuczonego szkła przez cały wiersz, wieloznaczny w zestawieniu z pączkami,
które kojarzą mi się z bezpieczeństwem, domem i słodyczą, daje ciekawy efekt. Moim zdaniem tytuł doskonale uzupełnia wiersz.
Mnie przekonuje

[point of view]

... dziękuję za interpretację

[Alek Osiński]

świat zachwiał się
gdy próbowałem wyciągnąć
największy pączek z misternie ułożonego
przez babcię stosu

właśnie wtedy
zaczęły spadać szklanki z kredensu
ulubiony kryształowy wazon cioci roztrzaskał się
na tysiące lśniących jak łzy drobin
może dlatego później tak często
widywałem wilgotne okruchy
wbite w policzki mamy

Te dwie pierwsze bardzo mnię ujęły.
Szkoda, że później trochę się sypie.
Ale te dwie to mógłby być nawet
odrębny wiersz.