skraj

[sisey]

oddarta krawędź a dalej w nicość
plamy po dawno zapomnianej fecie
ciemnieje droga wzdłuż której linia
błękitem rzeki jak ja omija
miasteczko
wieś prawie
skąd się wyjeżdża z jedną walizką
- a pisz albo dzwoń jak dojedziesz
jest to ojczyzna już nie twoja
przekartkowany pośpiesznie słownik

[biegnąca po fali]

Nie podoba mi się wejście w wiersz. Konkretnie dwa pierwsze wersy. A dalej... dalej jest tak jak lubię - malowniczo, z odrobiną tajemniczości
w tle i... bardzo klimatycznie:)

[Nula.Mychaan]

Biegnąca ma rację, że te pierwsze dwa wersy są jakiś nijakie przy pozostałych,
nie wiem co mi nie pasuje, ale coś mi zgrzyta.

[Alek Osiński]

Trochę wydaje mi się niewykorzystany potencjał tego wiersza
ta puenta jakby zbyt szybko następuje

jest to ojczyzna już nie twoja
przekartkowany pośpiesznie słownik

Brakuje mi nadania tekstowi
jakiegoś głębszego osobistego "piętna"

[eka]

A mnie bardzo się podoba pierwszy obraz. Bardzo zintensyfikowany oddarciem krawędzi, po której nicość, a więc takie ostateczne zapadanie się w przeszłość rodzinnego miejsca. Na skraju pamięci ciemnieje droga, a podmiot w nurcie rzeki swojego losu na nią już nie wstąpi, kartkując pospieszne słownik nowego języka.
Bez wrośnięcia w nową rzeczywistość, po opuszczeniu ojczyzny. Fety nie ma. Podmiot między dwiema krawędziami.
Smutek emanuje z wiersza. Szczególnie z pierwszej metafory, ale i w całości dominuje.
Emigrant jak łódź między portami, już wypłynęła na zawsze z macierzystego, nie wie, co ją czeka w miejscu docelowym.

[WHITE RAVEN]

Dzisiaj nie warto odzierać z krawędzi, wszystko lichnie na potęgę:( . Wiersz super ...

[sisey]

dziękuję za wszelkie opinie. pozdrawiam