Szkice węglem

[abandon]

Dzisiaj namaluję obraz twojej twarzy,
szkic z pamięci zrobię, podkreślając cechy
charakterystyczne, które mnie urzekły –
zanim echo wspomnień całkiem je zamaże.

W tajemniczych rysach doszukam się piękna,
w głębi czarnych oczu – zatopionej duszy,
która już od dawna próbuje mnie skusić,
bym podążył za nią nawet i do piekła.

Uwydatnię usta lekko rozchylone,
żeby mogły szeptem wypowiadać – całuj,
nim w przypływie uczuć jak magnezja spłonę

refleksami świateł, co we włosach grają –
tintą na portrecie. Przystrojona pąsem
spojrzysz pożądliwie, chociaż i nieśmiało.

[Leon Gutner]

I cóż mi ponownie rzec - nic nowego ie wymyślę więc się powtórzę .
Jak dobrze że jeszcze ktoś pisze takie wiersze i ja mogę je czytać .

Z największą przyjemnością L.G.

[abandon]

To ja też nic nowego nie powiem, jak to dobrze, że ktoś chce czytać takowe pisanie
Dziękuję.
Ab

[alchemik]

Ja też z przyjemnością czytam takie pisanie.
I niech mi Leo będzie świadkiem, że nie opuściłem go całkiem na rzecz współczesnych pogoni za wierszem wolnym.
Postanowię być jednak nieco bardziej krytyczny, właśnie z tego względu, że się trochę na tym znam.
Ładnie i klasycznie użyty rym okólny.
Sonet dwunastozgłoskowy.
Szukam i szukam i nie mogę dopatrzeć się nadużyć

Może trochę ckliwe obrazowanie?
Ale nie, bo to szkic węglem i świadome nawiązanie do romantyzmu.
A więc i zatopiona dusza w czarnych oczach, studniach do piekła i nieba wcale tak nie razi.
Dla mnie odrobinę za mało emocji.

Może zbyt banalne?
Ale każda liryka miłosna ociera się o banał.

Wiersz liryczny do czytania z przyjemnością.

Ja ostatni taki liryk, tradycyjnie wierszowany, popełniłem chyba siedem miesięcy temu.
Może i później też, ale ten pamiętam.
Poddaję link, żebyś sobie przeczytał.
topic24790.html

Pozdrawiam
Jerzy

[abandon]

Dla ciekawości powiem, że akurat ten wiersz ma ponad trzy lata, czyli jak dla mnie stary. Publikuję go raczej dla przywołania wspomnień.
Przeczytałem Twój z przyklejoną brodą, choć akurat lubię staropolszczyznę. Jedyne co mi brakuje to systematyczności w akcentowaniu.
Pozdrawiam
Ab

[tetu]

Zatem i ja się powtórzę, że ponownie nic nowego nie powiem
Pięknie, romantycznie namalowane:)

[Henryk VIII]

Znalazłszy w koszyku, po wrzucie przez Lucile , powiem tak: cieszę się, że mogę tu przystanąć. Sonet rzeczywiście jakby delikatnie naszkicowany, dodam sonet z portretem we wnętrzu. Jest w nim ostrożna zapowiedź blaknięcia :" szkic z pamięci zrobię, podkreślając cechy
charakterystyczne, które mnie urzekły –
zanim echo wspomnień całkiem je zamaże."
oraz
obietnica spełnienia : " Przystrojona pąsem
spojrzysz pożądliwie, chociaż i nieśmiało."

Jak w życiu - bo to jest sonet o życiu , o zachwyceniu, marzeniach i przemijaniu.
Podług mnie najmocniejszy fragment:
"w przypływie uczuć jak magnezja spłonę

refleksami świateł, co we włosach grają –
tintą na portrecie. "

H8

[abandon]

tetu, tak, wiem, nuda
Romantyczny malarz słowem? Coś w tym może być


Henryk VIII, Lucile jest dla mnie nader wyrozumiała. Powiedziałbym, że pewnie się pomyliła, ale bez przesady i z upodobaniami się nie dyskutuje, zatem dla Lucile
a dla Ciebie za odbiór sonetu