tryptyk

[witka]

opieńki i antropocen

poezja to dżungla
nigdy nie wiadomo
z jakiego próchna
są słowa hałdowiska

w biedaszybie
mój sobowtór
stempluje lepszy profil
odcisk kwiatu paproci

czucie palców

pierwszy taniec na antypodach
w wielkich rowach migracja

wzdłuż linii kręgosłupa kobiety
rozcinającej chłopca

na lęgi smutku i samotności
pośród wysepek snu

nie radzi sobie z sukienką
wybielacz śniegu

Podtopienie lica

Przed drzwiami, z deszczu i chłodu
otrząsa się tamaryszek.

Łaska przechodzi przez segment ogrodzenia.
Wyczekuje drapieżna, brzemienna puchatość.

Księżyc wyszperał rozkrytą kobietę.
Sieje jak selen. Trójkąt ekspozycji.

Życie rzucone przez dwa sny
na naburchaną poduszkę.

[WHITE RAVEN]

Fajny ten truptyk...

[Marcin Sztelak]

No kurde inna poetyka tym razem u ciebie, ale ten wiersz to ja zapisuję na dysku. TAK się go czytało, jednym tchem. I co tam jeszcze.

Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Podoba mi się, ale nei wszystko rozumiem, więc będę musiała sobie nad nim podumać

[witka]

Dzięki.

[Lucile]

Ja także przeniosłam ten wiersz to sekretnej szkatułki.
Szkatułki tekstów wartych zapamiętania, powrotów, jednak przede wszystkim wgryzania i smakowania treści.

Tryptyk zatem.
Trzy okresy z życia lirycznego podmiotu.

Odsłona pierwsza

opieńki i antropocen

Opieńki - saprotrofy i pasożyty. Bez żywiciela (pnia, konara, korzeni) nie istnieją, nie przetrwają.
A jednocześnie - antropocentryzm - ja - człowiek – „jestem miarą wszechrzeczy*”
Efekt pierwszej fazy:
„ Słowa hałdowiska” - czyli zbieranie, gromadzenie, ładowanie, uczenie się - czas kształcenia i kształtowania. Tworzenia świadomości siebie, „lepienia” osobowości, hołubienia ego.
Także pierwsze doświadczenia,

w biedaszybie
mój sobowtór
stempluje lepszy profil
odcisk kwiatu paproci

porażki oraz marzenia.

* Platon, „Protagoras” - Człowiek jest miarą wszechrzeczy

Odsłona druga

czucie palców

Rzucenie się z całym impetem i wiarą w siebie w życie, w świat. Nawet na antypodach.
Może tam lepiej, zamożniej, łatwiej?
Ale i tam, a może przede wszystkim tam:

na lęgi smutku i samotności
pośród wysepek snu

pomimo dobrych, czułych, osobistych chwil, jednak rzadkich, pojedynczych, to

nie radzi sobie z sukienką
wybielacz śniegu

życie nie szczędzi razów, hojnie raczy cięgami, nie tego przecież oczekiwaliśmy!

Odsłona trzecia

Podtopienie lica

Już jesień, taka conradowska „smuga cienia”. Powrót, ale czy na tarczy?
Nie wydaje mi się. Przecież zdarzyło się coś bardzo ważnego:

Łaska przechodzi przez segment ogrodzenia.
Wyczekuje drapieżna, brzemienna puchatość.

Księżyc wyszperał rozkrytą kobietę.
Sieje jak selen. Trójkąt ekspozycji.

i piękny, optymistyczny finał. Jak w melodramacie. Powyciskał sporo łez, ale w końcu błysnął rzewnym, rozbrajającym uśmiechem.

Życie rzucone przez dwa sny
na naburchaną poduszkę.

Ta "naburchana poduszka" to istne cudeńko; smakowite, wyraziste, domowo - bezpiecznie - miłośnie - swojskie.
Witka, oj, Witka, dobrze się czytało.
I moje dotychczasowe tu bytowanie przeleciało mi pod powiekami.

Intuicja podszepnęła mi taką, nie inną interpretację.
Czy właściwą? Jeżeli jednak wiersz zainspirował i skłonił do refleksji to już dobrze, nieprawdaż?

Pozdrawiam
Lu

PS. Zupełnie nie umiem poradzić sobie z tą frazą:

wzdłuż linii kręgosłupa kobiety
rozcinającej chłopca

chyba jakaś bardzo głęboka trauma?
Ale... przychodzi mi na myśl tylko rosyjskie powiedzenie - „bez wodki nie razbieriosz” - niestety.
No to

[witka]

Lu dzięki.
Pokrótce.

Jedna z moich sympati była tak cienka w tali- chudelec, że niemal obejmowałaem ją dłońmi między kciulami a środkowymi palcami.

Jako czynny wzrokowiec urody kobiecej zdradzę, że każda ma miejsce o dużym potencjale.
U każdej obejmowanej - żony, siostry, córki wyczuwam dołek, wgłębienie wzdłuż kręgosłupa.

Dla mnie pozostaje to magiczne, sanktuarium.
Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Brawo!