Zbyt blisko

[Tomasz Gil]

Ciemno. Tylko w kącie świecą oczy. Można je poznać po drżeniu powietrza. Patrzą.
Wbrew pozorom nie panuje tu zupełny mrok. Po chwili można ujrzeć na środku poruszające się dwa posągi. Są coraz bliżej siebie... Powietrze szkli się lękiem wypełzającym z dwu różnych stron. I radością oczekiwania na środku.

Gdy zwierają się w uścisku, jeden pęka, pozostawiając pokruszone skorupy na ziemi.
Pozostaje ten drugi z rękami obejmującymi pustkę. Pokazuje się na nim delikatna rysa...

[eka]

Tytuł wyjaśnia pokruszenie delikatnej materii uczuć.
Jeden posąg kochając za mocno, wchłania i niszczy obiekt uczucia, co jednak skutkuje również rychłym jego rozpadem (rysa).

Tekst, ze względu na 100% metaforyzacją obrazu, będący prozą poetycką.
Ciekawe jest (w ciemności) owo rozpoznawanie oczu po drżeniu powietrza. Płomień świecy faluje.
Nie wiemy, czy oczy należą do posągów? Czy do obserwatora?
Lęk, radość, rozpad.
Okruch, który przestrzega przed podejmowaniem ryzyka zbyt wielkiego zbliżenia.

[Tomasz Gil]

Dzięki, eka. Nic dodać, nic ująć.
Pozdrawiam.

[tabakiera]

Bardzo smutny, bardzo bolesny.
Rysa, świecące oczy, czuły gest obejmujący pustkę - rekwizyty nie najnowsze, ale działające na wyobraźnię.

[Tomasz Gil]

Tekst, ze względu na 100% metaforyzacją obrazu, będący prozą poetycką.

Ja nigdy nie wiem, czy to, co piszę zakwalifikować do prozy, czy wiersza.

Pozdrawiam

[Tomasz Gil]

tabakiera, dzięki za wizytę i zostawienie śladu.
Pozdrawiam.

[eka]

Tekst, ze względu na 100% metaforyzacją obrazu, będący prozą poetycką.

Ja nigdy nie wiem, czy to, co piszę zakwalifikować do prozy, czy wiersza.

Pozdrawiam

Ba, proponuję zdać się na wersyfikację jako wyznacznik wiersza.
Proza poetycka ma zapis charakterystyczny dla epiki niewierszowanej, raczej prawie w niej brak zdarzeń splatających się w wątki i, najważniejsze, treść jest przede wszystkim naszpikowana metaforą.

[Tomasz Gil]

Dzięki.
Pozdrawiam.

[mirek13]

To nie kwalifikuj.
Dla mnie rzecz jest zbyt hermetyczna i trochę nawiedzenie metaforyzowana.
Nie to, że źle. Ładnie napisane, ale placek nie składa się tylko z lukru.
"Powietrze szklące się lękiem", "Ręce obejmujące pustkę"... wybacz, ale zalatuje tanią emocjonalnością.
Czasami mam wrażenie, że miało być pięknie, a zaczyna się robić śmiesznie.

[Tomasz Gil]

"Powietrze szklące się lękiem", "Ręce obejmujące pustkę"... wybacz, ale zalatuje tanią emocjonalnością.
Czasami mam wrażenie, że miało być pięknie, a zaczyna się robić śmiesznie.

Zauważyłem, gdy już napisałem, Mirku. Początek jest nieco nadęty, faktycznie wychodzi śmiesznie. Tak też bywa. Na usprawiedliwienie tekstu mam to, że był wielokrotnie zmieniany i "dopracowywany". - W moim pisaniu tekstom to nie zawsze robi dobrze.
Pozdrawiam.