Obiecują nam świat u stóp

Wiadomość

teo · #1 Post autor: **teo** » 06 lut 2018, 18:45

centymetr po centymetrze
cierpliwie
zbliżam się do jądra ziemi

pod przymkniętymi powiekami
tylko na chwilę zmęczenie wybucha
i wznosi się pod sklepienie

amorficzna godzina

budzę się w zatłoczonym mieście
gdzie każdy grzech policzył ludzi
marudząc gdzieś na końcu drogi

cel pożarł cele
jak góra która przerosła możliwości

łupiny wspomnień
dryfują po morzu żalu i rozterek
więc mruczę pod nosem
coś jakby

obiecują nam świat u stóp
jakbyśmy nie dość go zdeptali

ale wstaję jak zawsze
z kolan po kolejne trofeum
na które nie ma już miejsca

Gajka · #2 Post autor: **Gajka** » 06 lut 2018, 23:38

Trzecia strofa - można wyrzucić gdzie albo gdzieś ciut przekonstruować i spoko

tetu · #3 Post autor: **tetu** » 07 lut 2018, 12:04

Witaj Teo

Wiersz z pomysłem, ciekawy, bardzo głęboko dotykający warstw świadomości peela, który uzmysławia sobie marność wszystkich obietnic. Beznadzieja z jaką przyszło mu się zmierzyć utrudnia twarde stąpanie po ziemi. Wspomnieniami wraca do tych trudnych, decyzyjnych momentów z których tak niewiele zostało, ale jest na tyle silny by wstać, podnieść się z kolan i pomimo wszystko walczyć o swoje. Może nie ma już miejsca na kolejne trofeum, ale to nie katastrofa. Nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli. Najważniejsze by umieć się podnieść i od nowa walczyć o swoje priorytety, marzenia, cele.

z 5w wyrzuciłabym "tylko" i zmieniła szyk

pod przymkniętymi powiekami
na chwilę wybucha zmęczenie
i wznosi się pod...

tu poszukałabym zamiennika bo dzwoni rym, dość nieciekawy zresztą.
zmęczenie sklepienie
Nad sugestią Gai też warto pomyśleć, ma rację.

teo pisze: ↑
06 lut 2018, 18:45
łupiny wspomnień
dryfują po morzu żalu i rozterek
więc mruczę pod nosem
coś jakby

w tej strofie IMHO najbardziej nieciekawie, tylko i wyłącznie ze względu na dobór rekwizytów.
Gdybyś ubrał tę myśl inaczej, byłoby na pewno o niebo lepiej, a to ważna strofa.
Z morzem żalu to już przesadziłeś, łupiny wspomnień też nie powalają

Pozdrawiam Tetu.

Marcin Sztelak · #4 Post autor: **Marcin Sztelak** » 07 lut 2018, 12:42

Przesyt? Ostatecznie żyjemy w cywilizacji przesytu i nadmiarów. Cel uświęca.
Faktycznie łupina wspomnień i morze żalu nieciekawe metafory.

Pozdrawiam.

marta zoja · #5 Post autor: **marta zoja** » 08 lut 2018, 10:45

Teo, każdy mężczyzna jest zdobywcą, cel uświęca środki. Zbierane trofeum to jednak jakaś pewność, chociaż już nie ma miejsca, albo nigdy nie było w sercu. Miasto ludzi, żyjących bez miłości przytłacza swoją bezsilnością, nie ma nas, my znikamy w swoich szeptach obietnic.
Pozdrowienia- marta zoja

Alek Osiński · #6 Post autor: **Alek Osiński** » 08 lut 2018, 15:23

No, jak dla mnie wiersz na plus,
chociaż trochę językowo statyczny.
O "słabościach" wspomnieli już przedmówcy.

"Grzech policzył ludzi" hmmm - jeszcze nad tą frazą bym pomyślał.

Pozdrawiam