Stygmaty

[Marcin Sztelak]

Zaczyna brakować określeń,
więc zapuszczam brodę.
Z niej będę karmił ptaki
niebieskie.

Jedyna droga by uwierzyć w cud
narodzin i śmierci.
Później przeżyć do końca.

Jednak wcześniej powinienem zaszyć
usta. Aby nie całować stóp
okolicznych proroków.

A przede wszystkim ziemi.
Tej, która już nie chce przyjmować
błogosławieństw i przekleństw.

Zresztą na początku była cisza,
właśnie od niej popękały bębenki
demiurga.

Modlitwa zamarła,
gdzieś w spiralnym konstrukcie
kosmosu.

[witka]

Tytuł wprowadza w peela.
Jak ja lubię Pana wiersze.
Właściwy człowiek
w spiralnym konstrukcie
kosmosu

a następców brak

[eka]

Najbardziej pierwszy obraz, wprowadzający w logikę wyznania.
Czemuż nie milczymy, wiedząc o zbędności określeń?

Wiersz na buncie oparty, cóż można uczynić spiralnemu konstruktowi?
Helisy DNA są bezwzględne.

przeżyć do końca

Tyle można, choć nie zawsze się udaje.

[marta zoja]

Marcinie, uznanie bez słów i dźwięków. mz

[Nula.Mychaan]

Bardzo do mnie trafia