na dumę

[eka]

Miło w takiej tonacji dyskutować, dziękuję Jaguarze.
__________
Nie zapominaj o kontekście odczutego przeze mnie patosu. Tytuł skojarzyłam, jeszcze przed otwarciem zawartości tematu, z lekką formą fraszki, a zderzyłam się ze śmiercią pokory wskutek zaczernienia dumą, czuciem wypluwanego przez sen (?:) terroru, i na ozdobę w baśniowym przerysowaniu - księżniczką niepotrzebnie tracącą zmysły podczas ratowania księcia:), a w finale nad poległą pokorą, zagrzebaną trzy metry (!) pod ziemią, stoi peelka - dumna księżniczka, bez wiary w kontynuowanie związku, źle czuje się - nie grzesząc.

No ruszyło mnie:) Emocjonalne jak trza.
Wybacz, udanego wolnego czasu, pozdrawiam serdecznie.

[tetu]

Mocno się zastanawiam Baś nad tym wierszem.
Mam mieszane odczucia.
1 st wprowadza w oniryczny klimat. Czuję tu coś na kształt koszmaru

terror wypluwany
przez sen

którego peelka nie potrafi sobie przypomnieć,(snu) ale dość wyraziście odczuwa strach przed nieuniknionym.

2st to jakby chęć załagodzenia sytuacji, ale nie do końca po myśli "księżniczki" która nie ma chłodnego spojrzenia, ani pokory, wręcz tarci zmysły i też unosi się dumą, uważając że nie ona pierwsza powinna wyciągnąć dłoń.
Rzeczywiście nazewnictwo w tej strofie "księżniczka" książę" (choć może trochę odjechane) odbieram nie baśniowo jak Eka, ale jako ironię w stosunku do sytuacji i samych siebie.

po ludzku zagrzebaliśmy pokorę

ten wers Basiu mi nie podszedł ze względu na to "po ludzku" choć ja wiem co chciałaś wyrazić, naszą ludzką słabość, ale pokora jest cnotą, jest siłą, a stwierdzenie "po ludzku" odnosi się w życiu do jakiejś szlachetności, poprawności, wyrozumiałości, zatem moim zdaniem nietrafiona i nieciekawa kombinacja. Pozbyłabym się tego stwierdzenia.
To niedobrze że zagrzebano pokorę, dlatego polegi, dlatego zabrakło wiary i siły, a duma przysłoniła to co być może dałoby się uratować.

źle mi dzisiaj w przebraniu
bo nawet wiara pozwala na grzech,

W puencie wyrzut sumienia.
Odniesienie do wiary sugeruje że peelka jest osobą wierzącą i czuje że źle postąpiła, będąc dumną i nierozważną, pozwalając na rozsypanie się związku

bo..."co Bóg złączył..." myślę że o taki grzech tutaj chodzi.
Pozdrawiam Jaguarko.

[Marcin Sztelak]

Przepraszam, ale nie tym razem, może puentujący dwuwers, ale poza tym infantylnie dość, ale wiem, zdarza się, czasami nie da się inaczej.

[jaguar]

Dzięki, eko. Dzięki, tetu, za poświęcenie uwagi temu tekstowi. Marcin, dzięki również, że wpadłeś dosypać do ognia. Przeczytałam ten wiersz na spokojnie i myślę, ze macie racje, bo z dystansu, bez moich emocji i zaangażowania, jest cienko. Pozdrawiam Was serdecznie i stawiam wszystkim kawę.