rysa na pocztówce do raju

[biegnąca po fali]

wszystko kanciaste ostre po brzegach
bo jak ranić to do krwi
z wyczuciem dobierając środki i okazje

czynią nas winnymi życia i konsekwencji
a dobrze wiesz że noc nie przynosi ukojenia
co najwyżej twarze jak ja uzależnionych
od pędu i obecności

choćby przydrożnego Chrystusa i jego krzyża
który pociągnął za sobą upadając
tak cicho jak stał
od dawna nie wzbudzając emocji

dlatego odpuśćmy sobie nawzajem
to że znów uciekam a ty
nie potrafisz mnie powstrzymać
gdy w marcowych roztopach umywam ręce
przekonując samotne odbicie

że to tamte zemdlone ramiona
albo głowa
nabita cierniami od dawna ciążyła ku ziemi

[Alek Osiński]

No, trochę to brzmi jak rozważania wielkopostne.
Interesujące, bo wstępują na zarośnięte jaskółczym
zielem ścieżki.

W końcówce - nie wiem czy konieczne powtórzenie "że to"
można ją rozwiązań bez niego.

Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Poprawiłam, Alku. Dziękuję:)

[tetu]

kanciaste, ostre - jedno do utylizacji
5w bez samogłoski na początku
6 bez jak ja
upadając - wzbudzając dwa imiesłowy za blisko siebie


Podmiot liryczny w dość wyraźny sposób przedstawia cierpienie, opowiada o zranieniach, które w moim odczuciu są konsekwencją wynikającą z pewnych niedopasowań, może nawet nadwyobrażeń bohaterki. Wiara jest tutaj jakby sprawą drugorzędną.
Tytułowy raj to model idealnego świata jaki pod lir wykreował sobie w swojej wyobraźni, a który niezafunkcjonował w realnym życiu, stąd rysa, rozczarowanie i cierpienie.
Bohaterka uzmysławia sobie że jest uzależniona od obecności, ale czy aby na pewno ma na myśli tą duchową? (i tu mam dylemat co do wiary)

co najwyżej twarze jak ja uzależnionych
od pędu i obecności

choćby przydrożnego Chrystusa i jego krzyża

to choćby daje do myślenia, bo brzmi tak jakby nie było istotne kto wypełni tę pustkę. Pod lir pomimo że jest gotowy odpuścić i nieść swój krzyż, to chyba jednak mocno wątpi w umocnienie wiary. Nie bardzo rozumiem tutaj to uzależnienie od pędu.

Czytam tu Ewo wciąż ogromne rozdarcie pelki, która niby przyjmuje cierpienie na wzór i podobieństwo, godzi się z tym, ale z drugiej strony, jest bardzo niestabilna.

w marcowych roztopach umywam ręce
przekonując samotne odbicie
że to nie jego wina

dobrze że tu ciut poprawiłaś wyrzucając to "nie jego wina" bo to nie brzmiało jak skrucha:)

wręcz zastanawiałam się jak to się ma do puenty i do tych wszystkich chrystusowych nawiązań, (przecież Chrystus cierpiał za nasze grzechy) a zacytowany powyżej fragment brzmiał jakby wina nie leżała po stronie ludzi, przecież to nie peelka jest winna, nie jej odbicie. Samo umywam ręce brzmi dość dwuznacznie i chyba niezręcznie. Wiem do czego tutaj zmierzałaś Ewo, i myślę że w tym kontekście i po poprawkach lepiej brzmiałoby obmywam ręce.
Tyle ode mnie, pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

tetu - jestem pod wrażeniem Twojej przenikliwości. Czytasz w peelce jak w otwartej książce. Widzisz więcej niż autor.
I dobrze. Nie bez powodu kolejny raz pełnisz zaszczytną funkcję recenzenta.

Jakkolwiek do tych drobnych uwag jestem w stanie się przychylić, tak do zamiany "umywania" na obmywanie...
niekoniecznie. Biblijny Piłat "umywał ręce" i stąd taki, a nie inny czasownik.

Dziękuję za obszerną i fachową recenzje.


PS.
O tej porze, to się śpi