czołówka paradokumentu tożsamości

[witka]

deszcz wyłzawia z witraży
w przyczepność pobocza
na ołów rzucone życie

wyprzedzane na trzeciego
przez zieloną falę

z piersiówki od środka
odbierają pióra

[eka]

Odbierają?
Wit(r)aże? Czy fala i życie?

na ołów rzucone życie

Świetne!

Kombinuję, ale tylko zarys życia wyprzedzanego na trzeciego - niebezpieczna czołówka.

[witka]

Dzięki. Dopiero przyuważyłem literówkę.

[Lucile]

Witka,

deszcz wyłzawia z witraży

to jest świetne, a także walizkę skojarzeń oraz wspomnień otwiera przede mną. W oknie mojej pracowni w Collegium Maius znajdowały się witraże. I to nie byle jakie witraże. Trzy z nich pochodziły z kościoła Mariackiego, z lat 1370 – 1400. Trafiły do Muzeum UJ na początku XX wieku. Pozostałe, tego samego autorstwa mistrza Mikołaja zwanego, vitreater de Cracovia nadal zdobią okna w absydzie bazyliki Mariackiej. W prezbiterium natomiast znajdują się witraże wykonane przez Józefa Mehoffera i Stanisława Wyspiańskiego.

Nic dziwnego, że przez lata uwielbiłam spoglądać na „moje witraże” w każdych warunkach pogodowych. Gdy za oknem szalała ulewa, a rzygulce wyrzucały z hałasem i pluskiem fontanny wody na arkadowy dziedziniec, stawały się jeszcze bardziej niezwykłe; postacie św. Doroty i św. Małgorzaty wydawały się pełne życia.
Pomagały mi w ciężkich chwilach, a także wyciszały, wzmacniały oraz przywoływały natchnienie.

Oj, Witka, jak za rękę poprowadziłeś przez mój paradokument tożsamości.

na ołów rzucone życie

Witraże także mocowane są w ołowiu, gdyby nie on, czym byłyby?
Tylko nieuporządkowaną mozaiką kolorowo barwionego szkła.

Ołów porządkujący i ramą ograniczający. Ciekawa konkluzja życia.

Pozdrawiam
Lu