Jestem szeptem

[anastazja]

noszę wszystkie swoje rany
patrzę im prosto w oczy
to nie jest trudne
mają ten sam adres zamieszkania

czasem zapłaczę dzieckiem
w duszy nie ma nawet cienia
żeby szedł za mną
kiedyś wszystko opowiem ziemi

która mnie przykryje



2018

[mirek13]

Człowiek może być egzaltowany i pełen patosu.
Wiersz nie powinien.
I o ile jeszcze pierwsza strofoida się przed tym jakoś broni, o tyle w drugiej jest po prostu źle.
Płaczące dzieci.. dusza bez cienia... i ta rozdzierająca puenta.. Wybacz, ale ona rozśmieszyła, a chyba nie to było jej celem

[eka]

Kiedy słońce nas nie zauważa, ginie nasz cień. Jest taki frazeologizm: snujesz się jak cień. A tu jeszcze gorzej.
Przeraźliwie smutny przekaz, który ucieka od egzaltacji mimo poranień.
Prostota skargi podmiotu wzmaga się z każdym wersem.

Jedynie nad czym bym się zastanowiła to nad 1. wersem drugiej zwrotki. Prawdopodobnie chodziło Ci, Ann, o wewnętrzne dziecko, którego szlochu nie słychać.
Może: dziecko płacze we mnie?

Pozdrawiam.

(4/6)

[mirek13]

Zawsze myślałem, że prostota powinna być wyrażona w dobrych środkach poetyckich.
W przeciwnym razie "Wlazł kotek na płotek" byłby szczytem elegancji poetyckiej, dzięki prostocie przekazu.
Skoro pogubione dusze i zakopanie w ziemi nimi też są, to ja wysiadam.

[anastazja]

Płaczące dzieci.. dusza bez cienia... i ta rozdzierająca puenta.. Wybacz, ale ona rozśmieszyła, a chyba nie to było jej celem

Proszę się śmiać, śmiało. Uczucia wszelkiego rodzaju dozwolone.

[anastazja]

Prawdopodobnie chodziło Ci, Ann, o wewnętrzne dziecko, którego szlochu nie słychać.

Być może Twoja propozycja jest lepsza, ale czy to, nie wszystko jedno? Eko - dziękuję.

[eka]

@ Mirek.
I jest. W 1. zwrotce mamy prosto i subtelnie użytą ironię jako środek poetycki. Po czym stopniowe odsłanianie bólu, od niesłyszalnego płaczu, po gorycz możliwości opowiedzenia o tych ranach dopiero ziemi, w której podmiot zakopią.
Być ledwo słyszalnym, tytułowe - jestem szeptem - spina całość. Treści ran nie poznamy, wchłonie je ziemia. Tylko brak cienia jest dowodem ogromnej samotności.
Jak prościej, a jednocześnie używając metafory:

kiedyś wszystko opowiem ziemi

która mnie przykryje

poinformować o niemożności podzielenia się cierpieniem? Jedynym powiernikiem tajemnic będzie ziemia grobu.
To jest śmieszne?

I czy można: a ty mi koteczku buzi dasz porównać do jakiegokolwiek wersu w tym wierszu pod względem użytych środków?
Sympatyczny, banalny kolokwializm z metaforycznym brakiem cienia?

Rozumiem, że może Ciebie irytować używanie słowa: dusza. Ciut wyeksploatowane, ale jaki zamiennik byłby tutaj właściwy, gdy brak nawet wewnętrznego przyjaciela, ego - które by dawałoby o sobie znać? Jaźń, podświadomość, psyche? Wtedy dopiero rodziłaby się sztuczność.

[mirek13]

To rzeczywiście dylemat, czy wolę sztuczność, czy śmieszność.
Kompletnie się nie zgadzam z Twoją oceną wiersza. Interpretacja może być słuszna, ale akurat Ty potrafisz zinterpretować poetycko nawet instrukcję obsługi tostera.
Chwalebne, tylko czy potrzebne?

[Ava]

Bardzo bliski mi wiersz.
Dusza bez cienia to piękna metafora...
Pozdrawiam.

[anastazja]

@ Mirek.
I jest. W 1. zwrotce mamy prosto i subtelnie użytą ironię jako środek poetycki. Po czym stopniowe odsłanianie bólu, od niesłyszalnego płaczu, po gorycz możliwości opowiedzenia o tych ranach dopiero ziemi, w której podmiot zakopią.
Być ledwo słyszalnym, tytułowe - jestem szeptem - spina całość. Treści ran nie poznamy, wchłonie je ziemia. Tylko brak cienia jest dowodem ogromnej samotności.

Twoja interpretacja eko, jest dokładna, w 100%. Dziękuję
Nie umiem bronić swoich wierszy, zwłaszcza komuś, kogo śmieszy ból?

Dziękuję Ava.