Od dziecka

[Alek Osiński]

Wiesz; dziecko nie powinno być samo.
Szybko rośnie, a nigdy nie dojrzewa.
Za dużo miejsca potrzeba na bezpłodne
ciało, wciąż więcej sprzętów okupują
jego miniaturowe armie.

Wiesz; dziecko nie powinno być samo.
Po co znać język duchów od urodzenia
wysysać go co noc z tynku przy łóżku
zlizywać z czubka kopiowego ołówka.

Pamięć wszystkich snów to za mało
kiedy się przytula do skórzanego abażuru
rozgrzewa noc do białości. Świt
jednak nie przychodzi, a ostrożnie
patrzy z daleka, czy został dla niego
łyk wody w szklance

jakby w tej walce liczył się jedynie suspens
I ściółka z suchych liści pod łóżkiem.
Ich jesienne opowieści nie kończą się tutaj
nie kończą się nigdzie. Tylko korniki
dalej spisują akt urodzenia - ojciec

matka; coraz bardziej nieczytelni
w kawałku starego drewna.
Kawałkiem starego drewna zakleszcza
się skobel i upewnia – za tymi drzwiami
nikt nigdy nie mieszkał.

[witka]

skobel.

[eka]

Bardzo sugestywnie oddany lęk/stan dziecka w dużym, pustym domu. Brrr...
Mam co prawda wrażenie, że jest drugie dorosłe dno odniesienia.
Pointa pozytywna:

Kawałkiem starego drewna zakleszcza
się skobel i upewnia – za tymi drzwiami
nikt nigdy nie mieszkał.

- wyparcie.

Twoje wiersze - opowieści zawsze wciągają i zachwycają.
Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Niektórzy, na szczęście, do końca pozostają dziećmi, tymi, które pozostawiono same... Dobry i mocny wiersz.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Dzięki za podzielenie się wrażeniami.

[marta zoja]

https://youtu.be/tyFb31ajnaE Alku zazdroszczę tematu i słów... pozdrawiam mz

[Alek Osiński]

Dobra piosenka. Dzięki Marto : )

[eka]

Wiersz wyróżniony przez Recenzentów w maju 2018.

Gratulujemy!