wiersze niemiarowe - zima

[Stepanian]

gołębie umierają leżąc
przechodzą w inny stan skupienia
z lotnego w całkiem już nielotny

śnieg przyjmie każdą ilość brudu
zależnie od temperatury
z roztopem nic się nie odstanie

nie znamy rady na niestałość
fizyka jest tak bardzo ścisła
że nie schowamy się w szczelinach

pomiędzy tym co było wczoraj
tym co być może lub bynajmniej
a tym co kryje się pod śniegiem

[Withkacy]

czyta się dobrze

[czochrata]

ja nie wiem czy nielotny może być stan skupienia...przemyśl to jeszcze,pozdrawiam

[Alek Osiński]

dobry wiersz, zastanawia mnie tylko pierwsza strofa, wydaje mi się
niefortunnie skomponowana, to wysunięcie na pierwszy plan gołębi
sprawia wrażenie jakby to miał byc tekst o nich, a są przecież
w tym przypadku, tylko okruchem symboliki.

Pozdrawiam

[Stepanian]

dobry wiersz, zastanawia mnie tylko pierwsza strofa, wydaje mi się
niefortunnie skomponowana, to wysunięcie na pierwszy plan gołębi
sprawia wrażenie jakby to miał byc tekst o nich, a są przecież
w tym przypadku, tylko okruchem symboliki.

- może racja... przemyślę, bo na gorąco nie mam pomysłu na zmiany.

ja nie wiem czy nielotny może być stan skupienia...przemyśl to jeszcze,pozdrawiam

- przemyślałem... może być )

czyta się dobrze

- to dobrze, że się czyta.
Pozdrawiam wszystkich, którym się chciało.

[ble]

Wiersze niemiarowe - zima. Cieszy mnie ten tytuł, bo chyba oznacza, że będzie ich więcej. Spokój przedstawiania racji (ich rzeczowość, fizyczność) decydują o skupieniu czytelnika. Są pozornie obojętne, a przecież stan nielotny to już coś niepoliczalnego, poezja.
W kwestii 'gołębi' - może po prostu 'ptaki'? Ten wers kojarzy mi się z 'drzewa umierają stojąc'.

Podobasię

[SamoZuo]

Ciekawy wiersz

Pozdrawiam

[Stepanian]

Ciekawy wiersz

- ale czy to dobrze? ) dzięki.

Wiersze niemiarowe - zima. Cieszy mnie ten tytuł, bo chyba oznacza, że będzie ich więcej. Spokój przedstawiania racji (ich rzeczowość, fizyczność) decydują o skupieniu czytelnika. Są pozornie obojętne, a przecież stan nielotny to już coś niepoliczalnego, poezja.
W kwestii 'gołębi' - może po prostu 'ptaki'? Ten wers kojarzy mi się z 'drzewa umierają stojąc'.

- dziękuję za rzeczowy i piękny komentarz. Nie wiem, czy mój wiersz zasłużył, ale miło taką recenzję przeczytać. Mogę zmienić gołębie na ptaki, nie jestem do nich w zasadzie przywiązany, tyle że mieszkam w Krakowie. Jak wiesz jest u nas gołąbków od zakichania. Zawsze zastanawiałem się gdzie się podziewają szczątki tych nieboraczków, kiedy już, że użyję eufemizmu, odejdą.
Czy ta zmiana na pewno cokolwiek zmieni, zapytuję przewrotnie? Pomyślę nad tym na pewno. Dzięki. P.

[ble]

Mogę zmienić gołębie na ptaki, nie jestem do nich w zasadzie przywiązany, tyle że mieszkam w Krakowie. Jak wiesz jest u nas gołąbków od zakichania. Zawsze zastanawiałem się gdzie się podziewają szczątki tych nieboraczków, kiedy już, że użyję eufemizmu, odejdą.

Może jednak masz rację, że mają być 'gołębie'. Bo one są jakby czymś innym niż 'ptaki' - ptaków nie widać, nie masz ich na wyciągnięcie ręki. Ptak nie wejdzie Ci pod buty. Gołębie to jakaś pokraczność ptasiego losu. I tym bardziej żal - myślę, że Cię rozumiem.
Gołębie szczątki? Będą kręcić się i kręcić razem z naszymi przez wiele lat w kosmosie - aż w koncu ktoś znajdzie Ziemię i powie: Nie wiedziałem, że życie może być takie szczątkowe...

[Gloinnen]

Gołębie to jakaś pokraczność ptasiego losu.

Polecam książkę A. Zaniewskiego "Cywilizacja ptaków".