rosną we mnie drzewa

[iTuiTam]

• • rosną we mnie drzewa
    
    
    w ciszy powolnej i gęstej
    rytmiczny trzepot skrzydeł
    pomarańczowe ptaki zabłąkane
    w które tylu nie wierzy
    a one są bardzo są
    
    ludzie przechodzą mimo jak ospa
    zostawiając ślady
    podskórne scyzoryki słów
    obcość bezinteresownej nieradości
    
    czasem przemknie błękit
    wysoki czysty jak śmiech
    dzieci przy urodzinowym torcie
    szybko zakładamy czapeczki
    stroimy piszczałki
    teatrzyk dla przebrzmiałych
    moment po momencie
    do przebudzenia w innym scenariuszu
    
    rośnie we mnie las
    gęstwina z drogowskazem
    
    nie ma przejścia
    
    iTuiTam
    7 V 2011

[Alek Osiński]

Ten też znam i bardzo lubię,
już sam tytuł by mi wystarczył za wiersz.

Pozdrawiam

[Miladora]

Tytuł rzeczywiście dobry.
Wiersz też robi wrażenie.

Tak mi tylko wpadło w oczy:
- pomarańczowe ptaki zabłąkane - czy nie lepiej byłoby zmienić szyk na:
- zabłąkane pomarańczowe ptaki
w które tylu nie wierzy

I jeszcze jedno:
- jak ospa/jak śmiech - jedno bym zmieniła:
- ludzie przechodzą mimo niczym ospa
albo:
- wysoki czysty niczym śmiech - chyba wybrałabym tę wersję

Dobrego, TuiTamko

[iTuiTam]

Ten też znam i bardzo lubię,
już sam tytuł by mi wystarczył za wiersz.

Pozdrawiam

a wiesz, gdzieś kiedyś ktoś stwierdził, że wiersz istnieje w tytule i dwóch pierwszych wersach - przypomniał mi o tym Twój komentarz.
serdecznie
iTuiTam

[atma]

kij z ktosiem - podoba mi się cały, niezwykle obrazowy. Wolałabym puentę (tak dla siebie) nie tędy droga, bo przejście zawsze jest, nawet przez króliczą norę

[iTuiTam]

Tytuł rzeczywiście dobry.
Wiersz też robi wrażenie.

Tak mi tylko wpadło w oczy:
- pomarańczowe ptaki zabłąkane - czy nie lepiej byłoby zmienić szyk na:
- zabłąkane pomarańczowe ptaki
w które tylu nie wierzy

I jeszcze jedno:
- jak ospa/jak śmiech - jedno bym zmieniła:
- ludzie przechodzą mimo niczym ospa
albo:
- wysoki czysty niczym śmiech - chyba wybrałabym tę wersję

Dobrego, TuiTamko

Dzięki, Miladoro.
Czasem stosuję szyk przestawny, czy po prostu inny, by podkreślić wagę wersu. Zabłąkane pomarańczowe ptaki byłoby - według mnie - zwykłym zdaniem o pomarańczowych ptakach Mogę się mylić, ale...
O 'jakach' pomyślę.

serdecznie
iTuiTam

Dodano -- 10 mar 2012, 23:37 --

kij z ktosiem - podoba mi się cały, niezwykle obrazowy. Wolałabym puentę (tak dla siebie) nie tędy droga, bo przejście zawsze jest, nawet przez króliczą norę

OK, wysyłam ktosia z kijem
Dziękuję za czytanie.
Sugestia drogowa ciekawa.
serdecznie
iTuiTam

[Gloinnen]

kij z ktosiem

OK, wysyłam ktosia z kijem

To ja będę następnym ktosiem, bo pomimo tego, że wiersz ma w sobie interesujące fragmenty, ma też gorsze, na dodatek jest dość ostro przegadany.
Kilka mocnych obrazów może przemówić do wyobraźni, natomiast ich nadmiar, zalany na dodatek słowami, które niewiele wnoszą do treści, osłabia wymowę dobrych fraz, zagłusza ich czysty dźwięk.

podskórne scyzoryki słów
obcość bezinteresownej nieradości

---> chociażby to - niepotrzebne.

Wydaje mi się, że wiersz jest trochę niekonsekwentny metaforycznie, niespójny, zbudowany z myśli odległych jedna od drugiej. Nie wiem, czy nie warto byłoby go podzielić numerkami.

I.
w ciszy powolnej i gęstej
rytmiczny trzepot skrzydeł
nikt nie wierzy w pomarańczowe ptaki
a one są

zabłąkane

ludzie przechodzą mimo jak ospa
zostawiając ślady

II.
czasem błękit brzmi jak śmiech
dzieci przy urodzinowym torcie
szybko zakładamy czapeczki
stroimy piszczałki

III.
moment po momencie
do przebudzenia w innym scenariuszu

rośnie we mnie las
drogowskaz w gęstwinie

nie ma przejścia

____________________
Ja ten wiersz widzę tak.
Podkreśliłam fragment, który moim zdaniem jest najlepszy z całości.

Pozdrawiam,


Glo.

[iTuiTam]

Glo, Dziękuję za komentarz, uwagi i propozycje.

Zastanowiło mnie Twoje określenie: niespójny metaforycznie. Czy możesz wytłumaczyć co to znaczy?

serdecznie
iTuiTam

[Gloinnen]

Mniej więcej to, że komponujesz wiersz z bardzo różnych obrazów, raczej od siebie odległych: masz ptaki, potem ludzi (plus wizja choroby - ospa), relacje międzyludzkie (i słowa jak cięcia, scyzoryki), później dla odmiany niebo, birthday party, teatr, a na końcu las. Taki metaforyczny misz-masz, jakbyś nawrzucała do jednego worka najróżniejsze sprzęty rozmaitych przeznaczeń, których nie łączy żaden wspólny mianownik. Tutaj odnoszę podobne wrażenie, zabrakło mi części wspólnej dla przywołanych przez Ciebie wizji. Ale być może tylko ja jej nie widzę. W każdym razie - skoro, dajmy na to, piszesz o lesie, to chciałabym ten las poczuć, zobaczyć, wniknąć do środka, pasują do niego w Twoim utworze ptaki, niebo, ale już mniej te przyjęcia dziecięce i wątek teatru, one są, jak dla mnie, z innej bajki.

Mogę się mylić, to już sprawa indywidualnej estetyki...

Pozdrawiam,


Glo.

[iTuiTam]

Dziękuję za wyjaśnienie.
Być może a prawie na pewno, co jest też piękne w jakiejkolwiek twórczości, różnimy się oczekiwaniami rezultatów.
Ja nie przepadam za utworami, jakie nazywam 'pociągami towarowymi' i w których pierwszy wagon przypomina drugi i jest wypełniony podobnym 'towarem'. Konsekwentnie? Tak, zapewne, ale i przewidywalnie.
Nie twierdzę, że taka następowalność, ciąg obrazów, spójnie połączony jedną główną metaforą jest dla mnie nie do przyjęcia. Wszystko, lub wiele zależy od utworu. I jest to zapewne, jak podkreślasz, sprawa indywidualnej estetyki.

serdecznie
iTuiTam