Teoria względności

[Gloinnen]

Niewiara jest bardzo wygodna,
bo wtedy wszystko staje się kwestią
relatywnego oglądu.

Można bić pokłony
albo szczerzyć zęby jadowe;
udawać estetę, prestidigitatora;
dyżurnie wyszydzać
prosty zarys drogi.

Nie trzeba wymyślać odpowiedzi
na podchwytliwe pytania
ani świecić oczami; przyzwyczajać
wypielęgnowanej skóry
do cierni

na obraz i podobieństwo.

Samodyscyplina całkowicie zbędna.
Po co kopać trwały fundament
skoro cnoty to tylko zwietrzałe kruszywo,
a punkt widzenia zawsze oscyluje
między kontrastami?

Nikt przecież nie grozi palcem na serio,
zresztą czy człekokształtność do czegoś
zobowiązuje?
Najwyżej przy święcie pusty talerz doskwiera
z przyzwyczajenia; przypadkowo
zbyt głębokie wejrzenie; ale nie warto się tym przejmować.

Jedynie ciekawość potrafi skłonić do poszukiwań;
bo wypadałoby mieć jakieś pojęcie o pewnych sprawach,
chociażby na wyrost.
Rozpoczną się żmudne kalkulacje, dzielenie kwarków
na słowa.
Kołatki zastukają, teleskopy odsłonią kurtynę,
i wszystko okaże się przenikliwie czytelne
po drugiej stronie weneckiego lustra

uśmiecha się i patrzy.



maj 2011 r.
____________________
Glo.

[Gloinnen]

Jest taki topos w literaturze - deus ridens - Bóg prześmiewca, który patrzy na człowieka z perspektywy swojej boskości, omnipotencji, wszechwiedzy i śmieje się z ludzkiej marności, z naszych żałosnych zabiegów, nieudanych prób wyjścia poza obręb własnej słabości... Wykorzystałam ten motyw w wierszu. Myślę, że człowiek jest w gruncie rzeczy śmieszną i nędzną istotką, a na pewno taki wydaje się Bogu.
Ten uśmiech wydaje się lekko drwiący, z politowaniem... Tym bardziej, że Bóg jest dobrze ukryty. On nas widzi, a my Jego nie, błądzimy po omacku, możemy tylko wierzyć, że druga strona lustra nie jest pusta. A Stwórca patrzy, bawi się (z) nami, wymyka poznaniu, obserwuje, zastanawiając się: co też jeszcze ten Człowiek (tu pojęcie uniwersalne, dlatego z dużej litery) wymyśli?

[ble]

Bardzo dobry, Glo. Twoje wiersze im mniej dokładnie osobiste - tym lepsze.
Akurat NIE ZGADZAM SIĘ z teorią Boga prześmiewcy, ale wiersz udany.

[Gloinnen]

Dzięki, Ble.
Generalnie chyba czytelnicy wolą takie wiersze z gatunku ponadczasowe i ogólnoludzkie.
Liryka osobista - przyznaję - bywa nudna. Bo ileż można... Nie?

[ble]

Liryka osobista nie jest nudna - Twoja na pewno nie. Tylko czasem jest zbyt bezpośrednia, brak jej dystansu (może dotyczy bardzo świeżych spraw) - głównie w dystansie piszącego, czytający może znaleźć dla siebie jakiś ogólny sens, przestrzeń do zabudowania własnymi odczuciami.

[pietrek]

mam w zanadrzu tekst trochę przystający, a troszkę nie, do Twojego, taki głosik w dyskusji
ale wkleić go mogę dopiero jutro - wiec do jutra Glo

[Gloinnen]

A to już się cieszę.

[anastazja]

O tu jest pięknie! stworzyłaś dwa kontrastujące ze sobą tematy, /może się mylę / ten wiersz oddycha.

Buziam Cię za to