Z łąk

[Wrzosowa]

Za pustym końcem października,
gdzie słup się twej tęsknoty wznosi,
jak mgła poranna wciąż przemykam,
a ty o słowo nie śmiesz prosić.

Chcesz tylko szalem mnie otulać
z listów - jak liści rozsypanych
i z dala patrzeć, jak się tułam,
z ust spijać zdania niewysłane.

Myślisz Tak lepiej, że osobno
i trudno się nie zgodzić przecież,
bo tylko w ciszy tkanej drobno
usłyszysz, co się w duszy plecie.

Lecz nim się pierwszy szron rozbieli,
poczuj, że czeka ktoś ze słowem,
rysując z wiary i nadziei
wspomnienia, których nie wypowie.

Nim zima serce ci zmarmurzy,
wróć na wilgotne wrzosowiska.
Niech będę kresem tej podróży,
po sen ostatni - twoja przystań.

[Gorzki Dziad]

Słup tęsknoty wprawił mnie w osłupienie. (sic!)
Według mnie jest to metafora nieadekwatna. (w dodatku dopełniaczowa). Budzi raczej uśmieszek, niż rozrzewnia.
Do reszty zastrzeżeń nie mam.

[JSK]

"...gdzie słup się twej tęsknoty wznosi,..."

ja zauważyłbym nieśmiało, mało inspirującą inwersję, i nieszczęsne "twej".

Nadto, ten "słup tęsknoty", wznoszący się, może być przez kogoś opacznie zrozumiany...

[Ewa Włodek]

szczególnie dwie ostatnie strofy - bardzo do mnie przemówiły. Poczytałam z przyjemnością.


Moc serdeczności z uśmiechami posyłam
Ewa

[Gloinnen]

Zgadzam się z przedmówcami - słup tęsknoty jest zdecydowanie metaforą nieudaną i źle się kojarzy.

Myślisz Tak lepiej, że osobno

Sugerowałabym bardziej przejrzysty i chyba poprawniejszy zapis:

"Myślisz - tak lepiej, że osobno -(...)"

Te "listy jak liście" - to uroczy, choć trochę już oklepany motyw. Skoro ma być jesiennie, porównałabym te listy do czegoś innego, co również kojarzy się z tą porą roku, a zabrzmi oryginalnie.
Może jakiś owoc? Jesienny kwiat?

Ogólne wrażenie - przyjemne. Jest lirycznie, nastrojowo.

Nim zima serce ci zmarmurzy,
wróć na wilgotne wrzosowiska.

Ten dwuwers mnie kupił. Coś wiem o tym zimowym zmarmurzeniu. Ciekawe słowo.

Pozdrawiam,


Glo.

[Leon Gutner]

Będę milczał i będzie to milczenie znaczące bo wiersz mi się bardzo podoba .
A to w szczególności .


Nim zima serce ci zmarmurzy,
wróć na wilgotne wrzosowiska.
Niech będę kresem tej podróży,
po sen ostatni - twoja przystań.



Z uszanowaniem L.G.

[e_14scie]

z całym przekonaniem ostatnia, jest piękności strofa
poprzednie mają małe mankamenty, ale to już napisali.

acha i ode mnie jeszcze jedno zastrzeżenie:
nie przełykam spijania z ust

całość na

[Wrzosowa]

Dziadeńku, Janie - dziękuję za Wasze sugestie, ale słup tęsknoty pozostanie. Nie chodzi wszak o słup jako pal, lecz raczej o swego rodzaju wir (podobnie jak w trąbie powietrznej). Kto ma inne skojarzenia - niech ma, szanuję to.

Ewo, Glo, e_14ście - miło mi, że znalazłyście chwilę dla mnie.

Leo, Twoja obecność pod moim tekstem to dla mnie zaszczyt Dziękuję.

[Miladora]

No to się podepnę.

Coś z tym słupem jednak bym zrobiła, bo:
1. można parsknąć śmiechem na pewne skojarzenie.
2. tworzy się niewdzięczna zbitka „słupsię”.
3. jest „twej”, co nie dodaje uroku.

- z ust spijać zdania niewysłane. – z ust czytać zdania niewysłane.

- Niech będę kresem tej podróży,
po sen ostatni - twoja przystań. – ładna pointa, ale nie brzmi zbyt gramatycznie, bo w tej konfiguracji powinno być „twoją przystanią”, chyba że to jak podpis w liście „Twoja przystań”. Mimo wszystko myślę, że delikatniej brzmiałoby, gdyby nie było podpisu.

Dobrego, a wiersz ładny i wart dopracowania.