nie ma jak w domu

[Aldona Latosik]

miło świat mieć pod sobą
na chmury z dołu nie zerkać
wznosić się ponad nie trzepocąc
by znów innego dotykać piasku

być powitanym przez łąki i pola
co kurzem zajść nie zdążyły
wśród swego twardo stawiać stopy
tęsknota zawisła w połowie lotu


Aldona Latosik

[Alek Osiński]

Piszesz Aldono jakbyś przebywała gdzieś między niebem a ziemią,
a może i w niebie samym. Pewnie jest tam fajnie, ale myślę, że
i tutaj można znaleźć coś dla siebie...

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Całkiem nieźle tym razem. Kilka drobnych poprawek kosmetycznych i będzie jeszcze lepiej

na chmury z dołu nie zerkać
wznosić się ponad nie trzepocąc

Żeby uniknąć zbitki bezokoliczników - "zerkać/wznosić się" - proponowałabym zmianę szyku wyrazów:

"nie zerkać z dołu na chmury
trzepocąc wznosić się ponad"

by znów innego dotykać piasku

Tutaj bez inwersji:

"by znów dotykać innego piasku" ---> bardziej naturalnie, moim zdaniem, brzmi taki właśnie wariant.

być powitanym przez łąki i pola
co kurzem zajść nie zdążyły
wśród swego twardo stawiać stopy
tęsknota zawisła w połowie lotu

Drugą strofę zapisałabym w pierwszej osobie, żeby bardziej wyeksponować osobę mówiącą w wierszu, a także - dla urozmaicenia formy. W ten sposób zapis staje się ciekawszy, pozwala na prezentację różnych punktów widzenia, zmianę perspektywy.
Pozbyłabym się kolejnych inwersji na korzyść prostoty. Przestawienie szyku może także pozwolić na zabawę przerzutniami.
"wśród swego" zastąpiłabym frazeologizmem "na swoim"

"witają mnie łąki i pola
co nie zdążyły zajść kurzem
twardo stawiam stopy na swoim
w połowie lotu zawisła tęsknota"

Każdy z nas kiedyś śnił o lataniu. To cudowne uczucie.

Pozdrawiam,


Glo.