Odwiedziny

[teri]

kiedy jesienią
przychodzisz do mnie na wiosnę
nie chcę
już na przedwiośniu
czekam lata
chociaż zima to moja pani

wciąż liczę młode liście i kwiaty
swoje miejsce
odnajduję w powrotach

III.2009

[P.A.R.]

rozumiem egzalatację w każdym wieku
ale na wiosnę
na przedwiośniu
w zimę lata zaplątałem się
bezprzecznie...

[teri]

zupełnie niepotrzebnie...
miłego dnia

[Gloinnen]

wciąż liczę młode liście i kwiaty
swoje miejsce
odnajduję w powrotach

Podoba mi się końcówka, początek faktycznie trochę pokrętnie napisany, jak to słusznie zauważył P.A.R.

Ten przegląd pór roku, poczucie totalnego zagubienia w sezonach, jakby Twoja peelka sama nie wiedziała, czego chce, prowadzi przecież do konkluzji zawartej w poincie, która właściwie mogłaby istnieć jako samodzielny utwór. Podsumowuje dość dokładnie zamysł całego wiersza.

"mnie"/"moja"/"swoje" - w moim odczuciu masz za dużo zaimków, jak na tak króciutki tekst.
Powtórzenie "na" ("na wiosnę"/"na przedwiośniu") też mi przeszkadza...
Według mnie można próbować się pozbyć tych mankamentów.

"kiedy jesienią przychodzisz
na wiosnę
nie chcę
zanim minie przedwiośnie
czekam lata
chociaż zima to moja pani

wciąż liczę młode liście i kwiaty
własne miejsce
odnajduję w powrotach"

Cykliczność pór roku jest piękna, każda z nich ma swoją wyjątkowość, swój nastrój, kojarzy się z określonymi wspomnieniami, wydarzeniami, doznaniami... Twoja peelka szuka chyba tej jednej, w której czułaby się najszczęśliwsza, smakuje je wszystkimi zmysłami, chciałaby umościć się w wyjątkowości każdej z nich... Powroty? Dla mnie symbolizują powtarzalność i to, co stanowi stały punkt odniesienia w zmienności.
A w ogóle, ze względu na te "młode liście i kwiaty", zrobiło się bardzo wiosennie.

Pozdrawiam,


Glo.

[teri]

Spróbuję odpowiedzieć co zawarłam w tekście(a może nie trzeba ?!)
Otóż to proste:
jest wiosna, a do mnie przychodzi Ktoś(pan), kto jest już jesienią - po co?
Kiedy ja już na przewiośniu(tu o porze roku) oczekuję lata(młodszego mężczyzny) chociaż sama nie jestem już młoda(ja to prawie zima).
Nastają nowe, kolejne(moje) wiosny i ja znowu ustawiam się w kolejce... do lata - stąd moje miejsce w porotach.
..................
A, że chciałam się zabawić porami roku - ujęłam to właśnie tak...
Miłej niedzieli(u mnie szaro, wietrznie i pochmurno)

[Gloinnen]

Teri, jest rzeczą oczywistą, że Ty masz w głowie klucz do wiersza i zawsze możesz go czytelnikowi zaprezentować.
Według mnie jednak - ale to tylko moje osobiste zdanie - czytanie tekstu poetyckiego nie jest zgadywanką: czy uda mi się wstrzelić w to, co Autor miał na myśli?
Raczej to próba zbudowania sensu w oparciu o sugestie zawarte w tekście, ale bazując na własnym aparacie poznawczym (skojarzenia, emocje wywołane lekturą, wrażenia zmysłowe...)
Na ile dla Ciebie to, co zrobi czytelnik z Twoim wierszem ma wartość samą w sobie, a na ile jest to gwałt na autorskim zamyśle?


Moim zdaniem niepotrzebna instrukcja obsługi, chyba, że dla Ciebie tekst przestaje mieć swoją rację bytu w momencie, gdy ktoś go zrozumie po swojemu.

Pozdrawiam,


Glo.

[P.A.R.]

być nie znaczy rozumieć Teri...

[teri]

Wiem i też często nie rozumiem innych tekstów albo bulwersuje mnie ich treść, ale czytam, zastanawiam się, bo uważam, że tak trzeba - przecież to ludzkie.

Uśmiech dla Ciebie

[Gloinnen]

[teri]

Glo - też się do Ciebie uśmiecham.