W mieście na K jak zaczyn

[meandra]

.
.
.
Chciałabym żebyś ujął w ten cudowny sposób
w jaki rzeźbi się dusze. Byłabym kamieniem
przydrożnych świątków, tocząc się pomiędzy ścieżką
a zwartym murem. Kiedyś przybiegnę do domu,

spadnie śnieg; wtedy boso wytańczymy w puchu
dziką radość. Pamiętasz niezwykłe momenty,
które rodziły dotyk, szmer i ważne frazy?

Usiądź we mnie wygodnie a ja się zanurzę
w twoim szepcie.

.
.
.

[Ninoczka]

Wrócę TU jeszcze, póki co -
Pozdrawiam

N.

[coobus]

Nie zatęsknię za miastem na K, nie poznałem go, ale poznałem twój wiersz, co mnie cieszy, za nim jestem gotów zatęsknić

[Alek Osiński]

Bardzo mi się podoba. Wiersz bez narzucającego się rytmu oparty na obrazach wzajemnego
przenikania. Brak narzucania rytmu powoduje, że można go przeczytać we własnym oddechu.
Być może słowo fraza brzmi w miękkim (chociaż kamiennym) łożysku wiersza zbyt
jak z teorii językoznawstwa, zastanawiam się też nad powtórzeniem szeptów...
ale czepiał się nie będę.

[ble]

Wiersz zrodzony z tęsknoty, a ta zawsze rozmiękcza serce czytelnika. Jednak literacko pozostawia trochę do życzenia.
Niejasne jest 'ujął' w pierwszym wersie i przeszkadza w czytaniu za każdym razem - ujął w sensie umniejszył? Wobec tego - ujął mi czegoś. Ujął w obrazie, w wierszu? Dla mnie nieczytelne. Przydrożne świątki - temat wyeksploatowany, tu niewiele nowego - również dzika radość w śniegu.

Najładniejsze, naprawdę ładne i przemawiające do mnie

Pamiętasz niezwykłe momenty,
które rodziły dotyk, szept i ważne frazy?

szczególnie zrozumiałe dla mnie 'ważne frazy'.

W zakończeniu powtarza się szept (moim zdaniem można by inaczej), a 'usiądź we mnie' brzmi odrobinę komicznie - wiem, że chodzi o proste zbliżenie, obecność, odpoczynek od rozstania i tęsknoty, ale trąci szukaniem oryginalności zwrotu bez względu na wynik.

Mam nadzieję, że moje uwagi pomocne; nie miej mi ich za złe, Meandro. Zresztą to tylko osobista opinia czytacza
Pozdrawiam

[Gloinnen]

No to teraz moje trzy grosze...

Chciałabym żebyś ujął w ten przedziwny sposób
w jaki rzeźbi się dusze. Byłabym kamieniem
przydrożnych świątków, tocząc się pomiędzy ścieżką
a zwartym murem. Kiedyś przybiegnę do domu,

spadnie śnieg; wtedy boso wytańczymy w puchu
dziką radość. Pamiętasz niezwykłe momenty,
które rodziły dotyk, szept i ważne frazy?

Usiądź we mnie wygodnie a ja się zanurzę
w twoim szepcie.

Wiersz jest bardzo uczuciowy, każdy wers przepełniony jest emocjami - pragnieniem, tęsknotą, nadzieją. Podoba mi się jego optymizm i delikatna zmysłowość.

Mam natomiast kilka uwag...

"ujął" akurat do mnie przemawia, chociażby ze względu na wieloznaczność. Moja przedpiśczyni akurat ją uznała za wadę, ja uważam za zaletę. "ujął" - w sensie "objął", ale też np. "ujął = zamknął w słowach", albo "ujął=oczarował" - według mnie słowo nie zostało wybrane przypadkowo i dobrze brzmi w kontekście całego obrazu.

w ten przedziwny sposób

Przeszkadza mi natomiast wyraz "przedziwny", który wprowadza element oceny i auto-interpretacji.

Lubię przydrożne świątki Nie uważam ich za banalne w wierszach. Aczkolwiek "kamień przydrożnych świątków" nie brzmi mi dobrze, lepiej według mnie wypadłoby "byłabym przydrożnym świątkiem", albo "byłabym przydrożnym świątkiem z kamienia".

"wytańczenie dzikiej radości" - akurat to kupuję. "wytańczenie" - to jednocześnie kreacja, taniec więc staje się aktem twórczym, podoba mi się ta myśl. Można też przypomnieć sobie rytualne tańce, które służyły do uwalniania emocji, a także miały wymiar magiczny - te elementy zawarte są w Twojej metaforze.

Pamiętasz niezwykłe momenty,
które rodziły dotyk, szept i ważne frazy?

Akurat - jak na ironię - ten dwuwers najmniej do mnie przemawia. "niezwykłe momenty", "dotyk", "szept"...

Usiądź we mnie wygodnie

Zabrzmiało wyzywająco i obscenicznie, nie pasuje do delikatnej, subtelnej końcówki - "zanurzę się w Twoim szepcie" - warto pomyśleć nad innym sposobem opisania tej myśli.

Jeśli mogłabym jakoś podsumować wrażenie, jakie wywarł na mnie ten wiersz, to bym oceniła - pół na pół... Są w nim, moim zdaniem, ciekawe fragmenty, są i takie, nad którymi chyba trzeba jeszcze popracować.

Pozdrawiam,


Glo.

[atoja]

.
Chciałabym żebyś ujął w ten przedziwny sposób
w jaki rzeźbi się dusze. Byłabym kamieniem
przydrożnych świątków, tocząc się pomiędzy ścieżką
a zwartym murem. Kiedyś przybiegnę do domu,

zdecydowanie najlepsza

subtelnie, zmysłowo...pięknie

[Leonard Kern]

Ten "puch" się mi nie podoba, wolałbym jakieś inne skojarzenie ale cały wiersz Kapitalny!

[Maryla Stelmach]

do mnie dociera, coś bardzo nie uchwytnego w wierszu. co czuję, a nie umiem tego wyrazić. to ta druga strona medalu. pozdrawiam.

[meandra]

Ninoczko, zatem czekam. Pozdrawiam


coobusie, dziękuję za uwagę. Pozdrawiam


Al, pomyślę nad nim jeszcze. „szepty” zostaną zamienione. Póki co, wiersz musi skruszeć. Może zanurzę go w śniegu po tamtej stronie tęczy . Dziękuję pięknie.
Buziaki



Ble, nigdy nie silę się na oryginalność. Nie muszę… Po prostu piszę.
Dziękuję za uwagę. Pozdrawiam


Glomi, naniosłam poprawki, ale we fragmencie z kamieniem chodziło właśnie o taki kamień, który leży sobie na drodze, spychany przez przejeżdżające wozy konne, kopany, przemieszczany gdzieś nagminnie jak samo życie… świątki spoglądają nań z góry… Tyle w tym temacie. Dziękuję pięknie za pochylenie.


Atojo, Leonardzie Kernie, Marylo Stelmach, dziękuję bardzo.


Pozdrawiam wszystkich ciepło