nie dasz rady zerżnąć dwie

[Jarek B]

dziś nie przyjdę moja mała
zgubił się dyszel wielkiego wozu
dziś przepłynę równik
albo zginę

w pustej butelce
wysyłam list

idź do chuja
i nie zawracaj mi dupy

zabierz z sobą to co było najpiękniejsze
razem z matką spakuj swoje klamoty
pokochałem ciebie w blasku świecy
podpalając stogi chrustu
na knotach mioteł

nie wiedziałem pijany
że tak blisko jestem salem
ser smakował bardzo na kanapkach
w lidlu zrozumiałem

jesteś sam
pchaj wózek

[Alek Osiński]

Odnośnie tytułu, wydaje mi się, że powinno być

"Nie dasz rady zerżnąć dwóch" a nie "dwie"
jakoś tak mi z gramatyki wynika

[Qń Który Pisze]

nie dasz rady zerżnąć dwie

Myślę, że to chyba poprawnie, biorąc szablonem powszechne hetero
Już kiedyś Kornel Makuszyński powiedział, że kobieta jest, jak pieczona kaczka... za duża na jednego, a za mała na dwóch
Ale czasami dwie pieczone kaczki idealnie zaspakajają wypasionego i wydolnego gąsiora
No tak, jak się po pijanemu dzieci robi, to nie ma się co dziwić, że peel się zniesmaczył.
Czasami tak jest i to coraz częściej, że na trzeźwo też nie jest tak prosto dziecko zrobić.
Wiersz taki sobie, chociaż ma dosyć wyraźne przesłanie i walory edukacyjne.
Najlepiej rżnąć drzewo, z dziuplą po dzięciole

[jaga]

ale...bagno

[Gloinnen]

ale...bagno

Bagno?

Raczej samo życie i człowiek. Czasy, obyczaje, można oczywiście się oburzać, ale postawmy sobie pytanie - jaką rolę i funkcję pełni poezja, wiersz?
Czy ma być podkolorowaną, śliczniutką pocztówką, która pokazuje nam landrynkowy, sztuczny, wypomadowany i uperfumowany świat, czy powinien opowiadać o tym, co rzeczywiście siedzi w ludziach?


Moje sugestie co do samego tekstu:

dziś przepłynę równik
albo zginę

Drugie "dziś" w strofie usunęłabym.

zabierz z sobą to co było najpiękniejsze

"z sobą" - również bym wywaliła, jest niepotrzebne.

pokochałem ciebie w blasku świecy
podpalając stogi chrustu
na knotach mioteł

Z tych wersów zrobiłabym oddzielną strofę.

ser smakował bardzo na kanapkach
w lidlu zrozumiałem

To też bym wyodrębniła ze strofy.

Ogólnie podoba mi się wiersz. Jest prawdziwy i trochę przypomina mi moje życie...
Zwłaszcza ten wózek w lidlu.

I chęć zamknięcia za sobą pewnego etapu życia, który okazał się jednym wielkim oszustwem.

Pozdrawiam,


Glo.

[Marcin Sztelak]

Mocno, dobitnie o tym co nazywa się potocznie życiem.
Tekst mnie boli i uwiera bo jest jakby wyjęty z ust mojego nieżyjącego przyjaciela.
I co najdziwniejsze to też był Jarek B.
Więc dla mnie to jakby głos zza grobu...

Pozdrawiam.