do własnego alter ego

[Gloinnen]

było ciężko gdy w popiołach
zgasły ścieżki
zanim znów uchwycić mogłaś
nić nadziei

czas pożogi dawno odszedł
w zapomnienie
wczesną wiosną ziarna nowe
wiatr rozsieje

chociaż jeszcze śnisz niekiedy
o minionym
wskrzesisz szybko jeśli wierzysz
światło w dłoni

po to człowiek ciągle wpada
w szpony fatum
by uparcie z kolan wstawać
na złość światu



____________________
Glo.