taedium vitae

[Gloinnen]

przegrawszy dawno wszystkie partie
chcę zniknąć nagle i bez wieści
jak widmo co się z wiatrem szarpie
w gęstwinie łodyg samośpiewnych

na próżno czule przyciskałam
do piersi pozłacane truchło
przepadły gusła i oddania
znów przyszło z bólem mówić trudno

nie zajrzy nikt do pustych okien
bezsenne lampy czas zdruzgotał
i w dłoni przetrąconej mrokiem
garść plew została po omłotach

niebawem każdą zgasłą myślą
odczuję czerni srogi dotyk
a przywidzenia się rozprysną
w tysiące szkiełek kryształowych



____________________
Glo.