Funt kłaków

[Gloinnen]

z uśmiechem chciałam i od serca
rozpocząć wielkie budowanie,
wierzyłam w jak mu tam – ideał
w to że dla dobra wszyscy razem

znosiłam deski cegły gwoździe
od świtu wciąż na posterunku
w pogoni za tym co ulotne
w poszukiwaniu jasnych punktów

mawiali ludzie daruj sobie
mawiali – świata nie odmienisz
lecz przecież zawsze widział człowiek
tę mnogość tonów i odcieni

i tak mijały dnie i noce
bywało głodno chłodno trudno
widziadła sen spędzały z powiek
aż raz po drodze los gdzieś utknął

dom miał być piękny i przestronny
a wyszły slumsy dla meneli
song o marzeniach już się skończył
pół roku z CV diabli wzięli

bo nienajlepszy był materiał
zabrakło światła chwil zapału
i błąd za błędem i w tych błędach
spleen gorzki rodził się pomału

z uśmiechem chciałam i od serca
rozpocząć wielkie budowanie
a wszystko było bez znaczenia
a wszystko funta kłaków warte



nie wrócę tutaj nigdy więcej
i świetnie bawcie się beze mnie
____________________
Glo.