Dom zachodzącej miłości

[Sede Vacante]

Skulony
przytuliłem tylną część łóżka
Byłem tu. Krzyś
pożegnalnymi łzami
jak co dzień.

Książka o misiach pospiesznie zamknięta.
Kat czyta już tylko donosy
od zatroskanego nauczyciela.

Obrońcie mnie misie
na jedną sekundę
ożyjcie, błagam!

Poczwórnie złożony kabel
uczy życia pięcioletniego potwora.

Dopóki mi ręka nie uschnie
synu dziwki.

[Gloinnen]

Bo kto?

To bym usunęła.

Kolejny dotkliwy tekst który na mnie wyjątkowo zadziałał. Może dlatego, że sama mam prawie pięcioletniego dzieciaka i wiem, jak kruchy, wrażliwy to świat. Dziękuję, Sede, za ten wiersz. Może pojawi się pod nim wiele krytycznych wpisów, że dosłowny, że... brekekeks... Ale mówi o bardzo ważnych sprawach. Według mnie napisany dobrze, prosto, z ominięciem patosu (według mnie), z przemawiającym do wyobraźni wczuciem się w duszę małego chłopca. Tekst uderza bez owijania w bawełnę, a jednak nie ma w nim biadolenia, jest jedynie niemal reportażowy zapis, z minimalnym, niedostrzegalnym odautorskim komentarzem, widocznym raczej w selekcji materiału niż w jego ocenie. Pióro jak żyleta tym razem.

Glo.

[Gloinnen]

Aha.

jak co dzień

od zatroskanego nauczyciela

synu dziwki

Te zdania zakończ kropką.

[pietrek]

Pedagogika

Z dziećmi trzeba surowo
zamiast płaszcza łach
ubierz łach
zapnij łach
szanuj łach
ten łach to moja praca
moje wyprute żyły
ten łach
moje stracone złudzenia
moje niedoszłe posłannictwo
moje złamane życie
moja martwa perspektywa
wszystko ten łach
ubierz łach
zapnij łach
szanuj łach

tak sobie pomyślałem, że warto Bursę Andrzeja tu przypomnieć
pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Wiersz dosłowny - tak jak dosłowne to co w nim.
Osobiście dzieci nie posiadam, ba chyba nawet nie bardzo je lubię, ale takiego skurw... kur... jego mać tatusia bym zatłukł.
Przepraszam za emocję ale tak na mnie działa ten wiersz, porusza jak reportaż o takim kacie.
Ech... konstrukcja tego świata jest mocno wadliwa.
A za wiersz dziękuję.

Pozdrawiam.

[anastazja]

Ja też Ci dziękuję Sede.

Już nic nie napiszę. Krew mnie zalała.
Wszystko powiedziała za mnie Glo i Marcin.

[Sede Vacante]

pietrek - trafione w sedno - niemalże cytuje ten wiersz mojego kata.
(Notabene dziś sytuacja diametralnie się zmieniła. Wybaczyłem, on się postarzał, jest innym człowiekiem, choć trudno - nawet mi - w to uwierzyć. A jednak. Co nie znaczy, że zapomniałem. To jest jak dożywocie.)
Pozostałym dziękuję ogromnie za wejście i komentarze, bo też te wiersze dzisiejsze, to nie tyle, że "napisać, pokazać", co wyrzucić z siebie ból.
Dziękuję!

[e_14scie]

Cóż, tak bywa. Dla mnie zbyt emocjonalny i zaraz mam wizję odwróconych ról, gdy staruszka szuka puszek, żeby zamienić na serek, a dzieci mają się całkiem nieźle.
Coś Ci powiem Sede, niech PeeL odpuści przeszłość, której nic nie zmieni i niech sam będzie inny. Tylko tyle.

[atoja]

Ten Kat prawdopodobnie także był katowany w dzieciństwie, lub jest psychopatą, najczęściej jedno wynika z drugiego...
Mocno i prawdziwie Sade

[Sede Vacante]

e_14scie "niech PeeL odpuści przeszłość, której nic nie zmieni i niech sam będzie inny. Tylko tyle" - oczywiście, nie zmienia to jednak sytuacji, że to pozostaje. Tego nie da się tak po prostu "odpuścić". Pewien etap rozwoju został amputowany, inny doszyty, to już się stało.
Jest inny, będzie inny, ale pewne rzeczy po prostu się pamięta.