in extenso

[Gloinnen]

Za secesyjną bramą, na złączeniu rąk i ziemi
otwarte tętnice; gęsta czerwień obmywa
pagórki,
równiny do przejścia. Bosymi stopami
na rozżarzonym kamieniu rodzę pamięć.
Sama nigdy więcej, kilka minut przed zapaleniem
nieba; ostatni sad do przejścia.
Smak skóry wdeptany w ścieżkę, bielone pnie drzew,
ciemność pozdrawiam
ciszą niewydartą
z krtani.


____________________
Glo.

[Mirek]

świt przedświt cisza ... wtedy rodzą się całe warkocze myśli
aż się boję boję wkleić wiersz którego szkic właśnie mam na pasku a który powstał dziś miedzy trzecia trzydzieści a czwartą rano
ale to jutro

[Alek Osiński]

Za secesyjną bramą

Rozumiem, że secesja występuje tu w znaczeniu oddzielenia,
a nie stylu w architekturze?

Te otwarte tętnice mnie niepokoją, dużo tu autodestrukcji
połączonej z dosyć podniosłymi zwrotami, chociaż bronią
się wyrazistością, np.

Bosymi stopami
na rozżarzonym kamieniu rodzę pamięć.

bardzo dobre imo

natomiast

Smak skóry wdeptany w ścieżkę,

wdeptywanie smaku moim zdaniem zbyt karkołomne,
niewyobrażalne....

Obraz jednak robi mocne wrażenie

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Dziękuję

Mirku, dawaj wiersz!

Al, podniosłe, mówisz? Dla mnie to opis momentu, w którym rzeczywiście, człowiek znajduje się w stanie gotowości na wszystko. I ma ochotę uwolnić się od wszystkiego, co go wgniata w ziemię, a bezkres, przeczucie istniejącego poza namacalnym światem spokoju - kusi.
A co do autodestrukcji...
Czasem lepiej jest znieść najgorsze z własnej ręki, niż pozwolić, aby to inni Cię zniszczyli, zranili, itp.

[Marta Półtorak]

A do mnie przemawiają takie obrazy. Secesyjna brama na pierwszy rzut oka nie pasuje ale... przecież, gdy spojrzymy na cechy secesji secesji to ujrzymy ( oczami wyobraźni) wiele motywów roślinnych i innych lekko "zeschiowanych" elementów... więc zagladam za sesesyjna bramę i....
MP

[Zola111]

Bardzo dobry tekst, żywy, bogaty w treść...
Jasne - wesoło tu nie jest. Kontrast nastroju z obrazem secesyjnej bramy - doskonały. Ale czy to w istocie kontrast?
Przecie jedynie plastyczny, bo filozoficznie - taki dekadentyzm zrodził się (a na pewno uwypuklił) właśnie z końcem XIX w.

Pozwolę sobie mocno pochwalić.

[Marcin Sztelak]

Tytuł bardzo mi pasuje do poniekąd mrocznej, niewesołej treści, zastanawiałem się czy nie lepiej byłoby po polsku, chyba jednak łacina nadaje pewnego patosu - w tym wypadku bardzo dobrego.

Pozdrawiam.

[SamoZuo]

Dość mroczny klimat. Nawet sad, czyli miejsce, które powinno być piękne jawi się, jako groźne. Tak samo niektóre sfery życia - powinny być piękne, a spotykamy się w nich z tragedią.

Pozdrawiam

[skaranie boskie]

Czytam i mam wrażenie, że widzę te ręce, opuszczone z nieba ku ziemi, krwawiące właśnie secesją.
Nie odbieram tu secesji jako styl, raczej jawi mi się swoistym rozdziałem. Ta krew... Sad, bielone pnie, zapewne wiosna, więc w podtekście drzewa obsypane białym kwieciem... I znowu wraca w myśli ta dzieląca świat na dwoje krew. Secesja w pełnej krasie!
Ten rozdźwięk między światłem a ciemnością, bielą sadu, a czerwienią krwi. W podtekście między złem, a dobrem.
Łacinę odrzuciłbym z założenia. Mamy dość polskich słów. Przyjmuję ją jednak jako twój znak rozpoznawczy. Chyba coś jest w tym wspomnianym wyżej odłacińskim patosie.

Ale nic to. Jest wierz. Dobry wiersz.

[Abi]

jakem carcinoma

in extenso

A.