O świcie

[Gloinnen]

Za oknem niebo pobłękitniało;
wschód je zabarwia poblaskiem bladym,
a w sercu żalu ciągle za mało,
choć przecież nie mam prawa się skarżyć.

Tak ciężko dzisiaj dzień nowy witać;
nie umiem - nie wiem, co ci powiedzieć.
Jutrzenka jedwab złoty rozwija,
ranek cholernie trudny bez ciebie.

To moja wina, że nic już nie ma
i słusznie - żagwią - cisza mnie rani.
Miłość umiera w zimnych tunelach;
co dobre jeszcze - pomóż ocalić.

Czytasz te słowa? Gasnąca przyszłość
bólem w milczenie wnika bezwzględne.
Chciałbyś odtrącić i skończyć wszystko?
Naprawdę - muszę? Dobrze... Odejdę.


____________________
Glo.