każdemu poecie

[Gloinnen]

co nosisz w sobie
nieuśmierzone
przestaje istnieć gdy napiszesz
wiersz

jak ziarno
które się rozpada
by wykiełkować w przededniu
końca świata

ciemną zielenią uparcie
chce wrosnąć
w skały i noce

choć
sumienie jest glebą
nieurodzajną

zatem najprawdopodobniej
nic się nie wydarzy


Wersja II

najprawdopodobniej nic się nie wydarzy

co nosisz w sobie
nieuśmierzone
przestaje istnieć gdy napiszesz
wiersz

jak ziarno
które się rozpada
by wykiełkować w przededniu
końca świata

ciemną zielenią uparcie
chce wrosnąć
w skały i noce

choć
sumienie jest glebą
nieurodzajną



____________________
Glo.

[Arti]

z takim nastawieniem na pewno.

"choć
sumienie jest glebą
nieurodzajną

zatem najprawdopodobniej
nic się nie wydarzy"

ostatni dwuwers - niepotrzebne dopowiedzenie

co nosisz w sobie
nieuśmierzone
przestaje istnieć gdy napiszesz
wiersz

pomyślałbym też nad pominięciem pogrubionego
i zmianą tytułu na bardziej uniwersalny

Pozdr.

[Gloinnen]

Mogę pomyśleć jeszcze nad ostatnim dwuwersem, ale:

przestaje istnieć gdy napiszesz
wiersz

to jest według mnie istotne, nie wiem, czy przy usunięciu można się domyślić, że treść utworu odnosi się do pisania wierszy, zwłaszcza przy zmianie tytułu.

Dzięki.

Glo.

[Gajka]

Glo

Jestem za drugą wersją ..... z pewnym niedopowiedzeniem,
daje możliwość wielorakich interpretacji.

Generalnie wiersz mi się podoba

[Sede Vacante]

Niestety Glo, nie zgadzam się absolutnie z ideą zawarta w wierszu, choć bardzo się cieszę, że powstał wiersz, bo kolejna dyskusja ciekawa może się wywiązać.
Chyba, że to taka prowokacja, żeby wielu skoczyło do obrony swoich kontrpoglądów;))

"co nosisz w sobie
nieuśmierzone
przestaje istnieć gdy napiszesz
wiersz" - nie mogę się zgodzić, zbyt oczywista niezgoda, by ją tłumaczyć.


"ciemną zielenią uparcie
chce wrosnąć
w skały i noce" - tu bym się jeszcze zgodził. Jeśli ciemna zieleń to symbol intensywnej "żywiołowości", energii nieuśmieżonego bólu, a skały i noce, to zapomnienie, skreślenie z pamięci owych uczuć przez odczuwającego, to rzeczywiście. Ból chciałby zniknąć, wrosnąć, samounicestwić się...ale tylko chciałby! Ale tak, zgodziłbym się.

Jeszcze wcześniej:

"jak ziarno
które się rozpada
by wykiełkować w przededniu
końca świata" - może jest tak u kogoś, może u ciebie tez, ale tez nie zgodzę się, że tak jest generalnie.
Fajnie byłoby, gdyby ziarno rozpadło się i najlepiej wogóle już nie kiełkowało, ale myślę, że jest dokładnie na odwrót.
Na końcu ból, przeżycia, trauma ( o ile dobrze interpretuję) przestaje tak naprawdę mieć znaczenie. Ale dopiero na końcu.

"choć
sumienie jest glebą
nieurodzajną" - no oczywiście, że bzdura
Chyba, że mamy do czynienia z jakimś socjopatą, czy coś.
Normalny, świadomy człowiek będzie się słuchał swojego sumienia, właściwie to ono nie czyni go bestią, a jeśli on nawet popełni błąd, sumienie skutecznie go "nawróci" na właściwą drogę.
Jedyny urodzaj w naszej duszy to moim zdaniem sumienie, świadomość, zdolność rozumowania. To wszystko w sumie jest jednym pakietem, duszą właśnie.

Potrzebny - jako otwarcie dyskusji.
Jednak zawierający jak dla mnie, dość szalone teorie
A mimo wszystko dziękuję, za poruszenie.

[Gloinnen]

Pierwsza myśl - poezja jako rodzaj oczyszczenia się, wypisanie tego, co boli. Przestaje być Twoim wewnętrznym bólem - o to chodziło.

Druga myśl - Twoje osobiste przeżycia, bolesne doświadczenia - uwalniają (w poezji) coś więcej (ziarno prawdy? taki dość powszechny symbol), doprowadzają do tego, że powstają treści, które mają na celu zainicjowanie jakichś przemian w skostniałym świecie (skały - symbol, niewzruszenia, noce - wiadomo, mrok, zło, itd.)

Trzecia myśl - o tym sumieniu - według mnie jak najbardziej prawdziwa. Ludzie raczej starają się zagłuszyć jego głos, nie dopuszczają do niego światła, idei, imperatywów moralnych, według mnie bardzo trudno jest wstrząsnąć sumieniem człowieka. Po części wynika to z naturalnej potrzeby samousprawiedliwiania się, po części chyba z ludzkiej pychy.

Pozdrawiam i dziękuję wszystkim za poczytanie.


Glo.

[Sede Vacante]

No to trochę źle zinterpretowałem ( pierwsza, druga myśl) a trochę się nie zgadzam nadal (trzecia) bo nie każdy sumienie zagłusza, niektórzy są takimi przyjaciółmi swojego sumienia, bo tak naprawdę to ono nam mówi jacy powinniśmy być.
Jest naszym przewodnikiem po życiu. Jak również i jego dzieci (sumienia) honor i godność;)

Dzięki za ciekawą rozmowę;))

[Gloinnen]

niektórzy są takimi przyjaciółmi swojego sumienia, bo tak naprawdę to ono nam mówi jacy powinniśmy być.
Jest naszym przewodnikiem po życiu. Jak również i jego dzieci (sumienia) honor i godność;)

Hmmm... problem w tym, jak bardzo "niektórzy"... Biorąc pod uwagę wszystkie okrucieństwa, jakie dzieją się na świecie... Mam wątpliwości... Okrucieństwa bezpośrednie (ludobójstwo, wojny, zamachy terrorystyczne) i niebezpośrednie (wyzysk, niesprawiedliwość społeczna, wreszcie - grzech zaniechania, obojętność, znieczulica). Ile ludzi uważa: "nie zabijam", "nie kradnę" itp., a jednak nie czyni dobra, czyli oszukuje swoje sumienie?

Ale oczywiście, można idealistycznie wierzyć, że to się zmieni, że dobro kiedyś zwycięży... Na pewno możemy coś zrobić jako osoby piszące - mam taką nadzieję...

Glo.

[Sede Vacante]

A no tak, tu mnie zagięłaś.
Az wstyd, niby taki świadom zła, ale...twój wiersz za bardzo porównałem do najbliższego otoczenia, nie wiem dlaczego akurat tak "ciasno" go umiejscowiłem wokół siebie, moja wina.
No tak, tutaj zwracam honor;)