pieśń na klucze

[em_]

zwykła nudna cisza zostawiona za progiem
byle ślad na wycieraczce
chwiejny pielgrzym rozwiał nasz piasek
nie sposób było dalej patrzeć

zakrywające przestrzeń sukno jak wieczór na zewnątrz
nie sposób mu zamknąć drogi w nasze okna
choćby wygrażać latarnią nie zawróci kroków
a światło przeistoczy we wszechwidzące oko

zwykła nudna cisza gra na głuchych bębnach
tam gdzie już nic nie można powiedzieć

ani dać wiary jąkającej się prawdzie

[AS...]

dwie dopełniaczówki: "bębny nocy" i "zająknięcia prawdy"
psują ewidentnie końcówkę; to wątpliwy środek literacki
stosowany raczej w liturgii (krew życia, kielich zbawienia),
obietnicach polityków i przebrzydłych reklamach;
początek zaś knoci tytuł (też dopełniacz), oraz tandem przymiotników
"zwykła nudna"; wymyśl jedno określenie zawierające w sobie i zwykłość
i nudność, a zapewniam Cię, że powstanie niezwykła metafora...
nie służy także wierszom skakanie po czasach (chyba, że jest to
utwór, w którym przewija się kilka wątków);
w pierwszym wersie zastosowałaś czas przeszły (dokonany), więc
spodziewam się kontynuacji opowieści, a tu nagle ląduję w czasie
teraźniejszym i... dosłownie w piasku;

poczytałem Twoje wiersze i odnoszę wrażenie, że jesteś
nieco na bakier z gramatyką; warto do niej przysiąść - tym bardziej,
że masz coś do powiedzenia (to najważniejsze) i potrafisz tworzyć
niebanalne obrazy, a wiersz w przeciwieństwie do prozy nie musi
składać się ze zdań, zaś interpunkcję można zastąpić odpowiednią
wersyfikacją; podoba mi się także sposób "walki", którą tym tekstem
prowadzisz z czytelnikiem: nokautujący cios zostawiasz na koniec...

wierzę, że rozwiniesz skrzydła,
pozdrawiam:)

[em_]

No popatrz, a ja sama komuś zwróciłam wczoraj uwagę na dopełniaczówki; napisałam to już jakiś czas temu i poprawiałam mnóstwo razy, a im więcej poprawiam, tym jest gorszy, ale zrobię to raz jeszcze, ostatni.
Dzięki za komentarz

[Marcin Sztelak]

Zmieniłbym szyk w ostatnich zwrotkach - zwykła nudna cisza gra na bębnach nocy - uczyniłbym ostatnim wersem, aby bardziej zaakcentować klamrę.

Pozdrawiam.

[em_]

Poprawione, raczej już lepiej nie będzie / chyba, że ktoś ma jakieś pomysły, co jeszcze z tym zrobić, to bardzo chętnie... :-)

[Gloinnen]

Wydaje mi się, że to wiersz o przemijaniu, które jest nieuchronne. Upływający czas przynosi nam myśli o śmierci, pamięć bolesnych zdarzeń, rozczarowania, strach.

zakrywające przestrzeń sukno jak wieczór na zewnątrz
nie sposób mu zamknąć drogi w nasze okna
choćby wygrażać latarnią nie zawróci kroków
a światło przeistoczy we wszechwidzące oko

Ten nieubłaganie "stający się" wieczór symbolizuje nieuchronność pewnych procesów, zjawisk, pogrążanie się człowieka w mroku. Przed ciemnością nie ma ucieczki, przed sprawami ostatecznymi, przed lękiem, niepokojem, własną skończonością. Bardzo sugestywny obraz.

Jeśli chodzi o sprawy techniczne miałabym następujące sugestie:

zwykła nudna cisza gra na głuchych bębnach

Tutaj już, według mnie, cisza przeistoczona w moc niepokojącą, potężną - przestaje być "zwykłą nudną", więc "zwykła nudna cisza" nie jest najlepszym rozwiązaniem.

Wykorzystując Twoje klocki, pomyślałabym nad takim obrazem:

"głucha noc gra na bębnach"

Eliminujesz dopełniaczówkę, zachowujesz powiązanie nocy z bębnami (według mnie - świetne!), a także ciszę ("głucha"). Przy okazji bawisz się frazeologizmem "głucha noc", którego znaczenie figuratywne nabiera tutaj życia, staje się realne - osobiście bardzo lubię takie gry językowe.

nasz piasek

nasze okna

Zastanowiłabym się nad tymi zaimkami "nasz", "nasze"... Według mnie wiersz ma mieć wymowę uniwersalną, obejmującą każdego człowieka, więc według mnie takie dopowiadanie jest całkowicie zbędne. Jeżeli usuniesz te zaimki, tekst nic nie straci (najwyżej zrzuci z siebie odrobinę patosu), a wręcz przeciwnie - stanie się ostrzejszy. Generalnie jestem zwolenniczką maksymalnych cięć, im mniej słów, tym lepiej, każde musi mieć swoje znaczenie i pełnić swoją funkcję, inaczej - do wylotu.

Pozdrawiam,


Glo.