Chiaroscuro

[Ewa Włodek]

1939

Garnitur? Nie!
Dziś mundur!
Szlify!

Gąsienic chrzęst.
To on, wróg!
Słyszysz?

Walka – kocioł,
dałeś krew,
głowę.

Gdzieżeś spoczął?
Bóg to wie…
Wspomnę.


1944

Przed obiektywem kumpla –
prezentuj broń!
Nad głową – jasna kula,
wokoło – mrok.

Partyzant w cywil-łachu
do akcji – marsz!
Dostałeś. Padłeś w piach. Uff…
Przeżyłeś. Jak?

[coobus]

Kolejne kartki spadły z Twojego kalendarza, naznaczone kolorem czerwonym. Widać, że te dni rocznicowe siedzą w Tobie. Podkreślasz w ten sposób ważne historyczne daty. Znów mocno wykrzyczałaś swoją pamięć. Słychać ten krzyk, na pewno do wielu osób dotrze. Ja go słyszę

[Leon Gutner]

A czy ja mogę zapytać o tłumaczenie tytułu ?
Ostatnio jesteś w tym temacie konsekwentna Ev .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

Widać, że te dni rocznicowe siedzą w Tobie.

w jakimś sensie tak, Coob, poczułam potrzebę wspomnienia o - może nie wszystkich, ale tych ważniejszych rodzinnych walecznych. Są w pamięci, są na zdjęciach, po jednych zostało tylko wspomnienie i foto lub rysunek, inni - przeżyli, choć tylko po niewielu zostali tak zwani "zstępni"...Może warto, może po mnie już młodsze pokolenie, takie bardziej "nowoczesne" nie przywoła ich w pamięci...

A czy ja mogę zapytać o tłumaczenie tytułu

chiaroscuro - świtłocień (po włosku); jest to termin malarski, ale stosowany także w fotpgrafii artystycznej. Tutaj, Leonie - raczej odniosłam go nieco umownie do starych, nie zawsze wyraźnych, zdjęć...


najpiekniej Wam, moi Panowie, dziekuję za odwiedziny, za chwilkę dla wiersza i za dobre, serdeczne słowa. Pozdrawiam Was najcieplej...
Ewa

[Gajka]

Wiersz z innej epoki ,lecz pamięć jest wieczna
Pięknie Ewuniu

[P.A.R.]

Garnitur? Nie!
Dziś mundur!
Szlify!

Gąsienic chrzęst.
To on, wróg!
Słyszysz?

toż to lepsze niż Broniewski...
ukłony

[Ewa Włodek]

Wiersz z innej epoki ,lecz pamięć jest wieczna

wieczna, Gajko, dopóki ma kto wspomnieć tych, co na starych, rodzinnych fotografiach. Gorzej - gdy braknie wspominających, bo rodzina w zasadzie na wymarciu...

Ewa Włodek pisze:
Garnitur? Nie!
Dziś mundur!
Szlify!

Gąsienic chrzęst.
To on, wróg!
Słyszysz?

toż to lepsze niż Broniewski...
ukłony

och, P.A.R-ze, toś mi mocne słowo rzekł! Wszak Broniewski - czego by się o nim nie powiedziało - majstrem w tym fachu był dobrym, albo i bardzo dobrym więc takie porównanie! Ależ to nobilituje mój skromny wierszyk!



Moi Kochani Państwo, najpiękniej Wam dziękuję za wizytkę, za czas dla wierszyka i za takie dobre słowa, tym bardziej, ze temat - nie na dziś chyba?
Mnóstwo ciepła Wam posyłam, z uśmiechami...
Ewa

[Leon Gutner]

chiaroscuro - świtłocień (po włosku); jest to termin malarski, ale stosowany także w fotpgrafii artystycznej. Tutaj, Leonie - raczej odniosłam go nieco umownie do starych, nie zawsze wyraźnych, zdjęć...

Dziękuję .
W taki razie poprawiłaś błąd w tytule wiersza a więc wszystko już gra .

Z uszanowaniem L.G.

[emelly]

Romantyczna (zdrowa?) wizja wojny zamieniona w zwyczajną walkę o przeżycie... Świat naokoło tak straszny, że mechanizmy wytworzone przez kulturę europejską mające pomagać w radzeniu sobie z wojną (właśnie ten etos romantyczno-rycerski) tracą swoją ochronną moc. Pozostaje zwykła szlachetność, z oczu opadły jednak filtry i już tylko konradowska "Groza, groza"...

Przeczytałam z zaciekawieniem i (może to niedobrze?) z przyjemnością.

Pozdrawiam ogromnie,
Emelly

[Ewa Włodek]

Dziękuję .
W taki razie poprawiłaś błąd w tytule wiersza a więc wszystko już gra .

to ja dziękuję, Leonie, bo gdybys nie zadał tego pytania, to ja pewnie bym tę literówke zobaczyła znacznie później...Moc uśmiechów posyłam...

Romantyczna (zdrowa?) wizja wojny zamieniona w zwyczajną walkę o przeżycie... Świat naokoło tak straszny, że mechanizmy wytworzone przez kulturę europejską mające pomagać w radzeniu sobie z wojną (właśnie ten etos romantyczno-rycerski) tracą swoją ochronną moc. Pozostaje zwykła szlachetność, z oczu opadły jednak filtry i już tylko konradowska "Groza, groza"...

Przeczytałam z zaciekawieniem i (może to niedobrze?) z przyjemnością

prawdziwa wojna nigdy nie jest romantyczna, zaś "uroki" bycia rycerzem opiewali trubadurzy i truwerzy, a nie rycerze...Lecz gdyby nie etos romantyczno-rycerski, gdyby nie pewne wzorce zachowań i postaw, na pewno nie byłoby tych, którzy w wojennej rzeczywistości koszmarnej, deprawującej i niszczącej zachowali jeszcze człowieczeństwo, szlachetność, godność, honor.
A wierszyki - to kolejne z cyklu, który mi się niedawno "urodził", zainspirowany przez stare rodzinne fotografie, przedstawiające familijnych "walecznych", którzy walczyli i ginęli w ładnych paru wojenkach. Tym bardziej się cieszę, że poczytałaś i z zaciekawieniem, i z przyjemnością...

Najpiękniej Ci dziękuję za lekturę i za tę świetną refleksję, którą zechciałaś się ze mną podzielić...Serdeczności dołączam...
Ewa