Rycina i dagerotyp

[Ewa Włodek]

dawno

chwaty te wasze konie,
gracko robicie bronią,
za swoją krew – łeb ścięty

dziś fawor skrzy się, mieni,
jutro – pysk pełen ziemi,
a po was – cóż – my, zstępni


1863

Francuz zwerbował – rozpiera duma!
Z bieli – to tylko twój znak pułkowy.
Nie skłamiesz słowa! Bodajbyś umarł,
niżbyś miał z boju zratować głowę!

Czarny żuawie,
wrzaskiem się dławisz,
krew wsiąkła w ziemię,
zachowałeś twarz.

forma – stylizowana na „Marszu żuawów” Włodzimierza Wolskiego

[Gloinnen]

Jakoś całkiem ostatnio mam bardzo mieszane uczucia odnośnie tematyki wojennej.
Ty prezentujesz temat w formie nieco sfolkloryzowanej, jeżeli można w ten sposób rzecz ująć. Twoje teksty wpisują się w tradycję pieśni żołnierskich, gdzie w zasadzie wszelkie niebezpieczeństwa traktowało się "na wesoło", a dzielni wojownicy odważnie patrzyli w oczy czyhającej na nich na polach bitewnych kostuchy. W pewnym sensie ta "wesołość" była formą odreagowania stresu, uwolnieniem się od strachu, próbą poradzenia sobie z wewnętrznymi niepokojami. Hedonizm zresztą rekompensował trudy wojaczki - trochę działał w tym aspekcie mechanizm swoistej psychologicznej homeostazy.
To dawniej, gdy wojna była rzeczywiście sprawą "męską", a krew przelewali tylko (lub głównie) żołnierze. Oczywiście, wiązało się z tym ryzyko zostania zabitym, ale w jakimś sensie można było pogodzić się z tym, że żołnierze na wojnie giną i uznać to za krwawy, lecz uzasadniony wyższą racją bilans.
Folklorystyczny, niemal sielski obraz wojaczki, w każdym razie lekki w formie, o tyle mnie niepokoi, że zdaje się pokazywać wojnę jako coś atrakcyjnego, jako przygodę sowizdrzała, a nie jako serię okropności, zbrodni, jako źródło wielu dramatów, tragedii...
A czytałam ostatnio sporo o Powstaniu Warszawskim i związanych z nim rzeziach,o wszelkich formach zorganizowanego ludobójstwa, o losach Polaków na Kresach Wschodnich (w czasie II wojny światowej), o tym, jacy naprawdę byli "żołdacy", dalecy od wizerunku ułana grzecznie pukającego do okna panienki... I jeszcze o innych rzeczach, których nawet nie chcę tutaj przywoływać, bo musiałabym sobie jeszcze raz przypomnieć...

W związku z tym - po raz pierwszy w życiu - powiem NIE tematyce wiersza i NIE - takiej zwodniczej i infantylnej konwencji. Rycinowej właśnie, jakby możliwe było pominięcie/zapomnienie/wymazanie/odżegnanie się od tego, co nie jest ryciną, a prawdziwym doświadczeniem ludzi - jednostek i całych dotkniętych wojną społeczności.

Pozdrawiam,


Glo.

[Leon Gutner]

Temat dobry jak każdy inny i czerpiesz z niego ostatnio sporo .
Ale Leo chyba woli cię w innych klimatach .
W tych krótkich solidnych starannych formach co kiedyś ...

Tym niemniej - czytam z ciekawością .

Z ukłonem L.G.

[Ewa Włodek]

Folklorystyczny, niemal sielski obraz wojaczki, w każdym razie lekki w formie, o tyle mnie niepokoi, że zdaje się pokazywać wojnę jako coś atrakcyjnego, jako przygodę sowizdrzała, a nie jako serię okropności, zbrodni, jako źródło wielu dramatów, tragedii...
A czytałam ostatnio sporo o Powstaniu Warszawskim i związanych z nim rzeziach,o wszelkich formach zorganizowanego ludobójstwa, o losach Polaków na Kresach Wschodnich (w czasie II wojny światowej), o tym, jacy naprawdę byli "żołdacy", dalecy od wizerunku ułana grzecznie pukającego do okna panienki... I jeszcze o innych rzeczach, których nawet nie chcę tutaj przywoływać, bo musiałabym sobie jeszcze raz przypomnieć...

skoro tak odczytałaś, Glo, to może znaczyć, że wybrałam nie najlepsza konwencję, żeby przekazać swoją myśl. Bo nie zamierzałam wojny pokazywac od strony śpiewki biwakowej czy okazjonalnej przygody spod hasła "daj, panienko, wody łyk..."
A myśl była prosta, tyle tylko, że może prosta - dla mnie, a nie postarałam się wystarczająco, żeby była prosta również dla Czytających: stare, rodzinne fotografie i inne pamiątki zainspirowały mnie do wierszowanych wspomnień-migawek o przodkach, którzy walczyli w rozmaitych bitwach różnorakich wojen. I najczęściej w nich ginęli, albo wychodzili okaleczeni. I nie było w ich historiach nic z sielskości, nic z folkloru. Zwykle - mogiły, i nawet dziatwy po ich nie bywało, a jeśli - to rzadko...
Może popełniłam błąd, wykorzystując jako wzór wiersz Wolskiego, faktycznie - "hurraoptymistyczny", a napisany przecież dla najbardziej straceńczej formacj powstańczej, jaka uczestniczyła w Powstaniu Styczniowym. "Żuawi śmierci" Rochebruna nie schodzili z pola...
Zaś jak zachowywali sie żołdacy? Cóż, historia ludzkości - to historia wojen i okrucieństwa niewyobrażalnego...

Dziekuję Ci najpiękniej, że zaglądnęłaś i podzieliłaś się ze mną swoją refleksją. To ważne - bo może faktycznie chciałam dobrze, a wyszło - nie koniecznie...

Temat dobry jak każdy inny i czerpiesz z niego ostatnio sporo .
Ale Leo chyba woli cię w innych klimatach .

Leonie, myślę, że ten temat na razie wyczerpałam, i niebawem wrócę do innych treści i form. Ale miło mi, ze jednak znajdujesz i tu coś dla Siebie...


samo ciepło posyłam Wam, moi Najmilsi...
Z uśmiechami,
Ewa

[e_14scie]

Tym razem i moja osoba, mówi NIE, Ewunia...
Nie chowaj urazy

[Ewa Włodek]

Nie chowaj urazy

ależ, Ewo, czy ktoś widział z mojej strony - urazę za ocenę? Broń Boże! To przeciez wiersz - i może się podobać, i może nie podobać - to kwestia i przekazu, i odbioru. A ocena, uwagi - pozytywne czy negatywne, zawsze pomagają - w każdym razie - mnie, bo wtedy zastanawiam się, gdzie popełniłam błąd i jak go ewentualnie naprawić...

Pięknie Ci dziękuję, że zaglądnęłaś, poczytałaś i podzieliłaś się ze mną Swoim zdaniem.
Usmiechy dołaczam...
Ewa

[P.A.R.]

chyba czas na Łyska z pokładu Idy
albo może coś jeszcze bliższego skóry
sam nie wiem...

[Ewa Włodek]

chyba czas na Łyska z pokładu Idy
albo może coś jeszcze bliższego skóry
sam nie wiem...

to już prędzej Lotna, P.A.R-ze, bo kasztanka marszałka - to by zaś profanacja była chyba?

Coś bliższego skóry - powiadasz? Może i kiedyś się nadarzy...


Dzięki pięknościowe za to, żeś kuknął, luknął i rzekł słowo. A tak po prawdzie - to byłam bardzo ciekawa Twojego komentarza względem tego tekstu. A po jego przeczytaniu - sama nie wiem... Ale wychodzi mi, że na ten raz - na nie...
Pozdróweczki liczne a serdeczne, z uśmiechami, posyłam...
Ewa

[iskierka]

mam pytanie, po co tu jest w środku to
1863
a tak wiersz piękny

[e_14scie]

po co tu jest w środku to
1863

to rok Iskierko
czas akcji znaczy