Rycina i dagerotyp

[iskierka]

po co tu jest w środku to
1863

to rok Iskierko
czas akcji znaczy

acha rozumiem dzięki

[Ewa Włodek]

mam pytanie, po co tu jest w środku to
1863

ano, Iskierko - to wskazanie na to, z jakiego okresu jest ten tytułowy dagerotyp, i sugestia, kim jest człowiek na dagerotypie (tak zwany "żuaw śmierci" z Powstania Styczniowego)...


Miło, że poczytałaś i powiedziałaś dobre słowo. Serdecznie Ci dziękuję, i mnóstwo uśmiechów posyłam...
Ewa

[iskierka]

acha, a dlaczego na środku?

[Ewa Włodek]

acha, a dlaczego na środku?

bo to jest wiersz z dwu części, Iskierko. Jedna, z "podtytułem" dawno - odnosi się do czasów odleglych, takich do XIX wieku, i jest ogólnie o wszystkich moich "wojujacych" przodkach, zaś druga, z "podtytułem" 1863 traktuje już o konkretnej osobie - młodym człowieku, walczącym w Powstaniu Styczniowym... Dlatego ta data-podtytuł rozdziela cząstki...


Pozdrawiam Cię z nadzieją, że wyjaśniłam wątpliwość, i z uśmniechami...
Ewa

[atoja]

Hej Ewo
chwała Ci za przywołanie tak ciekawej historii żuawów i wiersza W. Wolskiego.

esprit de corps – „duch oddziału”, wyrażający się m.in. w odmiennym jednolitym umundurowaniu, dyscyplinie i ceremoniałach przyjęcia do żuawów.

Nie widzę w nich nic z folku... wiersz Wolskiego opowiada o żołnierskiej niebezpiecznej doli, historii walk i codziennym życiu młodych chłopców, zawiera wiele słów zagrzewających do walki jak to wiersze o takiej tematyce.
A Twój jest jak ...rycina i dagerotyp
i perełką wśród psychoanalizy i jesieni

ale je się nie znam na poezji...

[Ewa Włodek]

esprit de corps – „duch oddziału”, wyrażający się m.in. w odmiennym jednolitym umundurowaniu, dyscyplinie i ceremoniałach przyjęcia do żuawów.

Nie widzę w nich nic z folku... wiersz Wolskiego opowiada o żołnierskiej niebezpiecznej doli, historii walk i codziennym życiu młodych chłopców, zawiera wiele słów zagrzewających do walki jak to wiersze o takiej tematyce.

Atojo - ten dagerotyp, przedstawiający młodego mężczyznę w charakterystycznym fezie, czarnej kurtce i skórzanej kamizeli z białym krzyżem na piersiach - jest jeszcze nadal w albumie mojego Wuja, a przedstawia ciotecznego dziadka mojej Babci. Zawsze mnie intrygował - i fotografia, i człowiek na niej...
Zaś ceremoniały przyjecia w ich szeregi - cóż, najbardziej charakterystyczna była przysięga, mówiąca, że zuawi się nie poddaja na polu walki, i faktycznie, wiekszość ginęła, lub odnosiła rany na tyle poważne, że trwale eliminowaly ich ze służby...
I ciekawostka - podczas Wojny Bolszewickiej powstała analogiczna formacja, tyle, że kawaleryjska, a ich emblematem był biały krzyż z czaszką na czarnym tle. Bardzo mało się wie o tej formacji, ja wiem tylko, że operowali na Wileńszczyźnie, a nie jak "żuawi śmierci" Rochebruna - w Krakowie i okolicy...


Najpiekniej Ci dziekuję za twoje dobre, serdeczne słowa o żuawach i ich - optymistycznym na swój sposób - marszu... I za ciepłe słowa o moich wierszykach...Bez liku uśmiechów posyłam do Ciebie...
Ewa